Er is een gerede kans dat de presidentsverkiezing van november 2020 een taai gevecht wordt tussen twee opa’s in de politiek. Vrijwel iedereen houdt er rekening mee dat Donald Trump opnieuw de kandidaat wordt voor de Republikeinen. Niet uitgesloten is dat Joe Biden dan zijn rivaal is. Na weken van speculaties maakte de vroegere vice-president van Obama donderdag bekend presidentskandidaat voor de Democratische partij te willen worden.

Biden probeert dit voor de derde keer. Twee eerdere pogingen, in 1988 en in 2008, mislukten. In laatstgenoemd jaar vroeg president Obama hem om vice-president te worden, een taak die hij acht jaar lang vervulde. Bij de presidentsverkiezingen van 2016 deed Biden niet mee omdat zijn zoon Beau in mei 2015 op 46-jarige leeftijd was overleden aan een hersentumor.

Dat de oud-vicepresident nu toch weer de politieke arena betreedt, heeft vooral te maken met zijn afkeer van het beleid van Trump. Biden zei donderdag in een videoboodschap dat de „kernwaarden” en de internationale reputatie van zijn land op het spel staan. „We zijn verwikkeld in een strijd om de ziel van ons land.” Zijn vrees is dat het karakter van Amerika voorgoed zal veranderen als Trump wordt herkozen. „Ik wil niet werkeloos toekijken, en dat laten gebeuren.”

Maar Biden is voorlopig nog niet de echte kandidaat voor de Democraten. Eerst moet hij meer dan twintig concurrenten uitrangeren. De meeste van deze kandidaten zijn jong, vurig en vooral links. Met name door het optreden van de socialist Bernie Sanders tijdens de presidentsverkiezingen van 2016, is een groot deel van het Democratisch partijkader naar links opgeschoven. Dat omarmt kostbare plannen zoals een algemene ziektenkostenverzekering, gratis hoger onderwijs, forse aanpak van de milieuproblemen en een hoger minimumloon.

Biden doet daar niet aan mee. Hij neemt op veel terreinen een gematigd standpunt in. Daarom krijgt hij het verwijt kleurloos te zijn. De conservatieve commentator Limbaugh noemt Biden „de man met grijze haren en grijze ideeën.”

Toch zou juist die gematigdheid wel eens het belangrijkste politieke wapen voor Biden kunnen zijn. Hij kan daarmee niet alleen de verschillende bloedgroepen binnen zijn eigen partij verenigen, maar ze is ook een middel om de kiezers in het politieke midden voor zich te winnen. Juist daar zitten kiezers die in 2016 op Trump stemden, maar die nu in hem teleurgesteld zijn. Ze willen niets weten van de linkse opvattingen van Sanders of andere, jonge kandidaten met progressieve ideeën en hebben liever Biden, die een voorzichtiger politiek voorstaat. Vandaar dat Trump zich drukker maakt over “Crazy Joe”, zoals hij Biden noemt, dan over de andere kandidaten.

Toch is Biden nog lang niet gekozen. Er wacht hem nog een hele strijd. Weliswaar scoort hij in de peilingen met 29 procent het hoogst van alle Democraten, maar het verloop van de politieke dagkoersen is grillig.

Bovendien liggen er op het pad naar de nominatie voor Biden enkele mijnen. Bekend is dat de man soms te vrij is in zijn omgang met vrouwen. Zelf erkent hij „nogal aanrakerig” te zijn. Enkele vrouwen hebben daarover geklaagd. Zeker in het MeToo-tijdperk kan hem dat opbreken. Verder staat hij bekend als een flapuit, die soms onhandig opereert. „Ik ben een flatermachine”, zegt hij zelf. Ten slotte is er zijn leeftijd. Als hij wordt gekozen is hij 78. Ziet de kiezer dat zitten?