Portia Mnisi: Alleen het Evangelie helpt je uit de armoede
Even diep ademhalen en dan inzetten: ”Aan die voet van die Magaliesberg, het verrys deur hoër krag.” De leerlingen van de Gereformeerde Laerskool Johannes Calvyn in Pretoria zingen het schoollied.
De melodie herinnert aan het oude volkslied ”Die Stem”. In dit lied klinkt geen ”kreun van die ossewa” maar ”Gods Woord se helder lig”.
Vrijwel alle kinderen lopen op blote voeten. Ze spoeden zich naar de lokalen. De meesten behoren tot de Vrye Gereformeerde Kerke, waarvan een gemeente naast de school staat.
De ‘Calvyn’ is een privéschool met 98 leerlingen. Elk jaar is het weer een strijd om de begroting rond te krijgen. Ongeveer 10 procent van de bekostiging komt van de staat, maar dat is steeds weer onzeker. Net als het voortbestaan van de school. „Het is vooral een kwestie van gebed en vertrouwen”, zegt de directrice. „Toch hebben we dit jaar weer allemaal aparte klassen.”
George Mnisi knikt. Het schoolgeld is hoog. Maar gelukkig helpt de diaconie. Met zijn gezin is hij speciaal met het oog op de school naar Pretoria verhuisd.
Uit een van de klassen klinkt Psalm 136: de Geneefse melodie gezongen in het Afrikaans: „Loof die Heer met blye klank; loof Sy naam, bewys Hom dank.”
Bij de ingang hangt een herinnering aan het 50-jarig jubileum in 2014: een afbeelding van een boom met wijde vertakkingen, stoelend op één wortel.
Voordat het gezin Mnisi in 2014 naar Pretoria kwam, zat Theophilus op de school ”Lesedi la Ditshaba” (licht voor de volken) in Soshanguve. Die startte in 1996 naar het voorbeeld van de ”Calvynskool”. Ook dit is een particuliere school; de ouders van de 170 leerlingen uit het arme township moeten fors in de buidel tasten.
Portia Mnisi werkt enkele dagen per week op die school. Het is moeilijk goed personeel te vinden, zegt ze. „Het moeten bewuste christenen zijn. Maar ze moeten ook bereid zijn minder te verdienen dan ergens anders. Velen zijn al vertrokken.”
De school staat achter het kerkje in Soshanguve. Kerk en school zijn grotendeels gebouwd met Nederlands geld, via de vrijgemaakte organisatie De Verre Naasten.
Portia gaat een klas binnen. De kinderen gaan staan. In koor zeggen ze: „We are fine and how are you?” Allemaal willen ze een handje geven. In de lokalen hangt in het Engels het motto van de school uit Spreuken 22: ”Leer een kind in de weg die hij moet gaan, en als hij oud is zal hij daar niet van afwijken.”
Eén op de tien leerlingen hoort bij de kerk op het terrein. De meeste kinderen hebben wel een christelijke achtergrond. Het percentage christenen in Zuid-Afrika ligt nu boven de 80 procent. George Mnisi heeft bedenkingen bij die aantallen. „Veel mensen belijden christen te zijn, maar zijn dat alleen in naam.”
Portia stapt het kantoor van de school binnen. Daar hangen de visie en missie aan de muur. De school is er om een Bijbels wereldbeeld bij te brengen, „zodat de kinderen tot een zaligmakende relatie met God kunnen komen.”
Armoede
Een christelijke school kan helpen mensen uit de armoede te trekken, zegt Portia op de terugweg. „Uiteindelijk kan dit alleen door het Evangelie. Daardoor leren mensen zichzelf te zien tegenover God en andere mensen. Zo leren ze verantwoordelijkheid. Zo is het bij ons gegaan. En zo heb ik het vaak bij anderen zien gebeuren.”
Zelf kreeg ze vroeger maar één keer per dag te eten. „Veel kinderen eten nog steeds alleen maar op school. Het is een groot voorrecht dat we onze kinderen wel drie of vier keer per dag te eten kunnen geven.”
