Al een hele week is iedereen in de Britse politiek en journalistiek boos op Boris. Vorige week vulde hij zijn rubriek in The Daily Telegraph met een stuk over de Deense hoofdstad Kopenhagen.

Hij vertelt wat hij allemaal ziet tijdens zijn hardlooprondje. In de vroege ochtend ziet hij mensen in hun blootje in de haven duiken. Denen zijn vrije mensen, weet hij. Daar kunnen Britten wat van leren.

En al hardlopend mijmert hij dat hij niets snapt van het nieuwe boerkaverbod in Denemarken. Mensen besluiten zoiets toch zelf? „Als je zegt dat de boerka onderdrukkend is, ben ik het daarmee eens”, schrijft Johnson. „Ik vind het zelfs absoluut bespottelijk dat mensen ervoor kiezen als brievenbussen rond te lopen.”

Johnson accepteert ook niet dat iemand die „eruitziet als een bankrover” zijn kantoor in zijn kiesdistrict binnenkomt. Tijdens een gesprek moet je elkaar in de ogen kunnen kijken.

Uit dat hele artikel van ongeveer duizend woorden gonsden er deze week twee rond: brievenbus en bankrover. Daarmee zou hij de Britse moslims hebben beledigd, en om die reden eisen velen een excuus van Johnson. Het leek of de mensen bij alle kranten en omroepen in de rij gingen staan. Zelfs premier May heeft zijn uitlatingen ongepast genoemd.

Boris Johnson is niet alleen stukjesschrijver, hij is ook parlementslid voor de Conservatieve Partij en tot enkele weken geleden minister van Buitenlandse Zaken. Het ergste is nog dat hij omgeven is door geruchten dat hij premier wil worden. Daarmee is hij een bedreiging voor de zwakke premier May.

Zich excuseren zal hij niet doen. Johnson beschikt over een gouden onhandigheid. Hij is altijd zo guitig dat het grote publiek hem moeilijk kan haten. Zelfs niet als hij fouten maakt.

Hillary Clinton noemde hij eens een „sadistisch verpleegster in een psychiatrisch ziekenhuis.” Toen hij haar later moest bezoeken, zei hij te hopen dat ze het „lichtvoetig” zou opvatten, want zo was het natuurlijk bedoeld. En daarmee kwam hij weg.

De vraag is wat Johnson nu echt heeft bedoeld. Het is natuurlijk lastig als je mensen niet in de ogen kunt kijken. Ik stoor me er ook aan als iemand tijdens een gesprek zijn zonnebril ophoudt. In Nederland gebeurt dat nog niet eens zo veel, maar er zijn landen waar men dit normaal vindt.

Zulke dingen moet je natuurlijk kunnen zeggen. Alleen: welke beeldspraak gebruik je? Zo’n brievenbus (je weet wel, zo’n hoge Engelse met één gleuf bovenin) is een sterk beeld. Alleen is de vergelijking van een charmante vrouw met een stijve ”letter box” natuurlijk niet elegant.

Dat van die bankrover gaat nog een stapje verder. Maar ook zo’n vergelijking is geen onzin, omdat een bankrover evenmin met open vizier werkt.

Ik houd het erop dat Johnson ervan geniet in de schijnwerpers te staan. En dat hij net doet als Donald Trump: die bespaarde miljoenen aan campagnegeld door steeds te provoceren, waarmee hij gratis zendtijd kreeg.

Trump deed dit met het doel om in het Witte Huis te komen. Je mag er gerust van uitgaan dat Boris een oogje heeft op Downing Street 10. En die column helpt daarbij.