Van die aflosboete betaalt de staat straks nieuwe bruggen
In de bibliotheek van Kerkrade gaf ik dinsdag een lezing over eerder stoppen met werken. Maar eigenlijk had het die avond over hypotheken moeten gaan.
Het woord aflosboete was nog niet in de krant opgedoken of ik kreeg een telefoontje vanuit Limburg met de vraag of het mogelijk was het onderwerp van mijn spreekbeurt te veranderen. Als reden gaf men op dat aflossen de laatste tijd steeds op een negatieve manier in het nieuws was.
Dachten mensen voorheen dat het versneld aflossen van de hypotheek ongunstig was omdat het ten koste ging van de hypotheekrenteaftrek, sinds het aantreden van kabinet Rutte III hoor ik iedereen om me heen voortdurend herhalen dat aflossen geen zin meer heeft of zelfs nadeliger is dan het in stand houden van de woningschuld. Zo is tegelijk met het regeerakkoord een nieuw misverstand geboren.
Feit is dat mensen met een eigen woning slechter af zijn in de nieuwe situatie. Wie nu in een hypotheekvrij huis woont met een waarde van een half miljoen, heeft niet te maken met bijtelling van het eigenwoningforfait. In de toekomst, wanneer de Wet Hillen helemaal is afgebouwd, gaat diezelfde woningbezitter ongeveer 100 euro per maand betalen. Ter vergelijking: met een aflossingsvrije hypotheek van 5 ton tegen 4 procent rente zouden de bruto maandlasten voor datzelfde huis 1666 euro bedragen.
Zelf ga ik er ook iets op achteruit, want mijn spaarhypotheek loopt af op het moment dat deze maatregel van kracht wordt. Dat is zuur, maar toch heb ik mijn handtekening niet gezet onder de oproep een raadplegend referendum te organiseren over dit onderwerp. Daarbij spelen verschillende overwegingen een rol, waarvan de eerste vooral pragmatisch van aard is.
Zo wordt het afbouwen van de Wet Hillen uitgesmeerd over dertig jaar, dus pas aan het einde van die termijn betaal je als huiseigenaar het volle pond. Nu kan elk nieuw kabinet die termijn naar believen inkorten, want het is een boterzachte belofte. Wanneer dat voornemen echter standhoudt, maak ik het definitieve einde van de regeling waarschijnlijk niet eens meer mee. Het is misschien ongepast om er vanuit dat perspectief naar te kijken, maar het helpt zeker om bepaalde zaken te relativeren.
In dat verband is het misschien ook nuttig om je als burger af te vragen waar die 5 miljoen euro vandaan moet komen die nodig is voor het achterstallige onderhoud aan bruggen in ons land. Iedereen die recentelijk heeft rondgereisd door de Verenigde Staten, valt de slechte staat van onderhoud op van de daar aanwezige infrastructuur en noemt het een rijk land in verval. Je kunt zelfs zeggen dat een land dat zijn wegennet verwaarloost, de weg naar de toekomst afsnijdt.
Als journalist in loondienst betaalde ik jaarlijks ruim 20.000 euro aan belasting en premies, terwijl ik nu als zelfstandig opererende schrijver en columnist minder dan 1000 euro afdraag aan de fiscus. Met een bescheiden belasting op mijn eigen woning kan ik dan tenminste nog enige bijdrage leveren aan de schatkist en de samenleving. De prijs die we betalen voor ons hoge welvaartsniveau is nu eenmaal dat we er allemaal op de een of andere manier aan moeten meebetalen.
De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl
