Verhoudingsgewijs geef ik veel les. Ja, dat zegt iets over mij. Hier op de CHE mag ik studenten vormen die leraar godsdienst of levensbeschouwing willen worden. Zelf ben ik twintig jaar godsdienstleraar geweest, op het Van Lodenstein College in Hoevelaken en Amersfoort.

Als ik met jongeren werk, geniet ik van het contact. In de les ben ik samen met studenten, mensen die allerlei mogelijkheden in zich hebben. Samen leren, ontwikkelen, nadenken.

En dan is daar opeens die ontmoeting. Je ziet het aan de ogen van zo’n jongere bij wie het gebeurt. Op zo’n moment kruist het Woord van God zijn of haar leven. Dáár vindt overdracht plaats.

Is dat genieten van het kleine? Misschien wel. Ik moet denken aan een bijeenkomst van een basisschool waar ik voor 400 leerlingen een Bijbelverhaal mocht vertellen in het kader van de Reformatieherdenking. Toen ik klaar was, ging ik weer zitten, op de hoek van een bank. Alle leerlingen liepen daar langs toen ze de kerk uit gingen.

Ook een meisje uit groep 3. Op het moment dat ze bij me was, ging haar handje aarzelend omhoog. Ze wilde een high five. Prachtig hè? Blijkbaar had iets in het verhaal haar geraakt en gaf dat haar behoefte aan contact.

Zo’n high five lijkt niets, komt in geen enkele krant, maar ik kan er een week op teren. Het kleine is groot. En voor het grote zijn we te klein, dat moeten we aan God overlaten.

Vertrouwen

Regelmatig ga ik op bezoek bij jonge mensen die net voor de klas staan. Bijvoorbeeld tijdens hun stage. Dan zit ik achter in de klas, terwijl zij op dat moment ontzettend kwetsbaar zijn. Wat me motiveert en soms ontroert, is dat jonge mensen mij het vertrouwen geven om er bij te zijn. Het mooie is dat zulk vertrouwen vaak begint bij het gezamenlijk nadenken over een Bijbeltekst.

Tijdens een groot deel van mijn loopbaan zat ik minstens één keer per jaar tegen overspannenheid aan. Een van de belangrijkste oorzaken was mijn hoge ambitieniveau. En ambities zijn aanjagers, geen remmers.

Zeker in het voortgezet onderwijs moet je elke les hoogalert zijn. Jongeren krijgen tientallen prikkels binnen. Je hebt bezieling nodig om boven al die stemmen uit te komen. Dat is vermoeiend en breekt je na verloop van tijd op. Althans, als je niet de tijd hebt of neemt om te herstellen.

Niet alleen hersteltijd is nodig, ook bezinningstijd. Momenten dat je, los van je verplichtingen, met collega’s nadenkt over de lessen, over leerlingen, over waarom we hier zijn.

Minder les

Toen ik begon met het schrijven van een kinderbijbel, gaf ik anderhalve dag minder les. Die ene lesvrije dag heb ik vast weten te houden in de tijd dat ik op het Van Lodenstein College werkte. Overigens was dit wel een werkdag, bijvoorbeeld voor methodeontwikkeling.

Bij de overstap naar de CHE, eind 2015, kon ik kiezen voor een dienstverband van vier dagen. Financieel ging ik er niet op vooruit, maar ik ben heel dankbaar dat ik die ene dag vrij ben. Elke woensdagmorgen wandelen met mijn vrouw: heerlijk.

Als het gaat om mijn keuze voor de CHE, krijg ik nogal eens de opmerking: „Dat is een hele verandering!” Ik was toe aan een ander type onderwijs, is dan mijn reactie. Het Van Lodenstein was ik niet zat, de leerlingen zeker niet. En ja, hier gaan veel dingen anders, ook op identitair vlak. Maar mensen zijn overal gelijk. Ook hier komt het erop aan dat er een ontmoeting plaatsvindt tussen het levende Woord van God en een klein mensenkindje. Niets bezielt mij meer dan dát te zien gebeuren.

Loopbaan Laurens Snoek

De in Renswoude wonende Laurens Snoek volgde het vwo op het Van Lodenstein College in Amersfoort. Hij studeerde theologie aan de Universiteit Utrecht. In het laatste jaar van deze studie behaalde hij aan de Vrije Universiteit zijn eerstegraads onderwijsbevoegdheid en begon hij op het Van Lodenstein College in Hoevelaken als docent godsdienst. Na vijf jaar stapte Snoek over naar de locatie Amersfoort. Sinds 1 november 2015 werkt hij op de CHE als opleider van leraren godsdienst en levensbeschouwing. Ook gaf hij tien jaar vakdidactiek voor de hbo-cursus CGO van de Gereformeerde Gemeenten.

Bezield werk