Amaral heeft geen achtergrond of opleiding in de kunst of de fotografie, en toch is ze er fulltime mee bezig. De jonge Braziliaanse, die eerst studente internationale betrekkingen was, heeft het kleuren van historische zwart-witfoto’s intussen als voltijdbaan. Een passie voor geschiedenis had ze wel, evenals een flinke dosis kennis van Adobe Photoshop, het programma waar Amaral mee werkt.

Op een dag vond ze een serie ingekleurde foto’s uit de Tweede Wereldoorlog, wat haar zo aansprak dat ze besloot de techniek te gaan reproduceren. „In het begin had ik geen idee wat ik aan het doen was, maar langzaamaan vond ik de beste manier om een mooi eindresultaat te bereiken. In dit proces heb ik mijn eigen stijl kunnen ontwikkelen.”

Amaral werkt veel in opdracht, waarbij ze zwart-witfoto’s aangeleverd krijgt. Bij persoonlijk werk kiest ze zelf de foto uit, op basis van haar interesse en het publieke debat of de reacties die een bepaalde foto kan oproepen. Het beeldmateriaal is grotendeels afkomstig uit archieven en onlinebibliotheken. „Als je de foto eenmaal hebt, begint het belangrijkste deel van het werk: research. Ik neem contact op met historici en experts om zo veel mogelijk van de mensen, objecten en attributen te identificeren. Dit is nodig om een historisch juist beeld te kunnen geven. Het is niet mogelijk om honderd procent waarheidsgetrouw te werken, maar de kleuren van belangrijke dingen zoals uniformen en medailles zijn meestal wel te achterhalen.”

Het proces van het inkleuren is erg tijdrovend, aldus Amaral. „Ik kleur alles in Photoshop, maar er is niets automatisch bij. Stel je een enorm kleurboek voor, dat geeft wel ongeveer weer wat ik doe.” Maar wat is eigenlijk de toegevoegde waarde van het kleuren van zwart-witfoto’s? Amaral: „Ik ben ervan overtuigd dat kleuren in een foto zorgen voor een diepere en meer persoonlijke band tussen de foto en de kijker. Het is makkelijker om je te identificeren met een kleurenfoto. Alles in een zwart-witfoto lijkt verder van je af te staan.”

Het is belangrijk om deze connectie levend te houden, vindt de Braziliaanse. „Als we het idee hebben dat de Holocaust gisteren of vorige week plaatsvond, verandert dat de hele manier waarop we naar de gebeurtenissen kijken. Dat is mijn doel, ik wil mensen een ander perspectief op de geschiedenis bieden.”

Op de vraag wat haar favoriete foto is, komt een duidelijk antwoord: de drie foto’s van Czeslawa Kwoka, een Pools meisje in Auschwitz. Ze stierf op 14-jarige leeftijd, en was een van de ruim 230.000 kinderen die naar het kamp gedeporteerd werden. „Het effect dat deze foto heeft op de mensen is enorm. Ik ben blij dat ik op mijn eigen manier een kleine bijdrage kan leveren aan het begrijpen van zo’n vreselijke periode uit de geschiedenis. We mogen de slachtoffers nooit vergeten.”