De belangstelling was er deze editie niet minder om. In aanloop naar de Open Doorsdag van zaterdag konden geïnteresseerden een zogeheten ”@home-pakket” aanvragen. Het animo was zo groot –zo’n 5000 huishoudens vroegen het pakket aan– dat Open Doors niet aan alle verzoeken kon voldoen.

De livestream, die ’s middags en ’s avonds werd uitgezonden via YouTube en Facebook, trok volgens Open Doors ruim 20.000 kijkers. Dat is meer dan het aantal bezoekers vorig jaar in de Jaarbeurs in Utrecht, zo’n 9000.

De kijkers zagen hoe Ron van der Spoel, predikant binnen de Protestantse Kerk in Nederland, het evenement opende en wees op het bijzondere karakter van de dag. Niet alleen verliep de dag vanwege het coronavirus „heel anders dan gedacht”, ook herdacht Open Doors dit jaar haar 65-jarig jubileum.

Jordaan

Een jubileum is een tijd van terug- en vooruitkijken, aldus Van der Spoel. „Terugkijkend zeggen we: door alles heen was Hij er bij.” De predikant verwees naar Jozua die door de Jordaan ging en terugkeek op de 40-jarige reis door de woestijn. Zo ervaren ook vervolgde christenen hun leven vaak als een woestijntijd. „Maar in de woestijn zijn oases, dat God heel dichtbij is. Zoals God door de wolk- en vuurkolom het volk Israël leidde, zo gaat Hij ook mee met de vervolgde kerk.”

Als Open Doors vooruitkijkt, zo zei de predikant, dan ziet de organisatie geen verbetering in de situatie van vervolgde christenen. Uit de ranglijst blijkt telkens weer dat de vervolging steeds zwaarder wordt. „Wat moeten we dan vooruitkijken? Wat is dan ons houvast? Die ontvangen we uit Gods Woord.”

Van der Spoel wees daarbij op Romeinen 8 –het hoofdstuk werd voorgelezen door tienermeisje Grace uit Syrië– waar staat dat niets gelovigen kan scheiden van de liefde van God in Jezus Christus. „Hier leren we een les van de vervolgde kerk. Niet de situatie is bepalend, maar onze relatie met God. Niets kan ons scheiden van die liefde, door alles heen blijft God trouw”, zei hij verwijzend naar het thema van de dag, ”Door alles heen”.

Teleurstelling

Maarten Dees, directeur van Open Doors in Nederland, noemde in een interview het een „grote teleurstelling” dat de Open Doorsdag niet door kon gaan op gebruikelijke wijze. „Op zo’n dag staan we normaal schouder aan schouder. Die verbondenheid te voelen is een enorme opsteker. Dat kan dit jaar niet.” Niettemin overheerste de dankbaarheid, voor al de mogelijkheden die er nog wel zijn, zei hij.

Dees deed ook een dringend appel op de kijkers van de Open Doorsdag. „Er zijn nog zeker vier miljoen christenen in Nederland en Vlaanderen die nog niet op regelmatige basis worden voorzien van informatie over vervolgde kerk. Maak anderen bekend met het werk voor hen.”

Het programma werd afgewisseld met de reacties van kijkers die via sociale media van zich lieten horen. De betrokkenheid was groot; er kwamen zelfs reacties vanuit Griekenland, Suriname en Schotland. Ook waren er video’s vanuit de vervolgde kerk te zien. Zo vertelde Sabitha uit India hoe het geweld tegen christenen er alleen maar toeneemt.

Damascus

Walid uit Syrië, momenteel voorganger in een ICF-gemeente in Amersfoort, gaf een inkijkje in de omstandigheden in zijn geboorteland. Hij belt nog regelmatig met zijn broer in Damascus. „Ik wil de stem zijn van mijn broeders en zusters die daar wonen.”

De situatie in Syrië geeft hem een machteloos gevoel, zei hij. De voorganger vertelde hoe er op veel plekken een schrijnend tekort is aan voedsel en medicijnen. Toch is het verhaal van de kerk in Syrië ook bemoedigend. „De kerken zitten vol. Mensen hebben geen andere plek om te komen voor hulp dan daar.

De mensen komen echter voor meer dan dat, vertelde hij. „Tijdens een kerkdienst kregen de mensen te horen dat de ze niet verplicht naar de dienst hoefden te komen om een voedselpakket te ontvangen. Maar de volgende zondag zat de kerk opnieuw vol. Door de oorlog komt men eerst voor het voedselpakket, maar uiteindelijk komen ze voor Jezus. Er worden veel moslims gedoopt. Echt een bemoediging.”

Open Doorsonderzoeker Stefan signaleerde dat er niet alleen steeds meer vervolging plaatsvindt, maar dat deze ook intenser wordt. Onlangs bereikte hem nog het heftige getuigenis van een Indiaas meisje. Toen ze onder druk van radicale hindoejongeren weigerde haar geloof op te geven, werd haar mond volgegoten met lijm en stikte ze.

„Toch bouwt God Zijn gemeente met name in landen waarvan wij denken dat het daar onmogelijk is om christen te zijn, zoals Iran, Afghanistan en Noord-Korea. God gaat door met Zijn plan. Dat mag ons bemoedigen.”