„En wij hebben het profetische Woord, dat zeer vast is en gij doet wel, dat gij daarop acht hebt, als op een licht, schijnende in een duistere plaats.”

God bewijst altijd door Zijn daad dat Zijn Woord de waarheid is. Schriftbestrijders, u wilt niet geloven dat de Schrift waarheid is. U zult het ondervinden; aan deze ondervinding zult u uzelf niet kunnen onttrekken, en hoe zal het u dan zijn? Ons is het genoeg dat het geschreven staat. Dat het gebeuren zal, is het onze, hoe het gebeuren zal, is van God. En God weet Zich door de onmogelijkheden heen te verheerlijken.

De mogelijkheid van Gods kant ligt juist in de onmogelijkheid van onze kant. Het is God waardig juist datgene te doen, wat naar al onze begrippen volstrekt onmogelijk is. Ja, hierin ligt onze zaligheid. Zal deze mogelijk zijn, dan moet God goddelozen rechtvaardigen, en nu kunnen alle verstanden het niet verder brengen dan tot de vraag: Hoe zal dit geschieden? Toch, het is geschied. In Christus is dat onmogelijke mogelijkheid, ja werkelijkheid geworden. In Zijn uitroep op het kruis: „Het is volbracht!” was dat onmogelijke volbracht.

Dat wij dan ook met betrekking tot de nog onvervulde profetieën geloven dat God alles bij uitnemendheid zal doen plaatshebben. Maar wij eisen niet dat men ons tevoren zegt hoe het geschieden zal, want dat kan en dat mag niet geweten worden. Zo veel weten wij nochtans dat er tijden en afstanden zijn die zo veerkrachtig zijn, dat God ze klein en groot kan maken, zoals Hij wil.

Isaac da Costa, schrijver en dichter te Amsterdam (”Bijbellezingen”, 1879)