Ongetwijfeld zullen er lezers zijn die weten waar het over gaat als we het hebben over 2000 miljard dollar. Al zullen er meer zijn die geen flauw benul hebben. Het gaat om de beurswaarde van Apple, het concern in de Verenigde Staten dat maker is van de iPhone en de iPad en nog een reeks peperdure hebbedingetjes. Een tijdje geleden werd bekend dat het concern de waardegrens van 2000 miljard dollar had overschreden. En dat er de afgelopen weken iets van de koers af ging, mag de pret niet echt drukken. Omdat ik zelf ook gebruiker ben van spullen van Apple, laat dat bedrag me maar steeds niet los. En maakt het me eerlijk gezegd ook een beetje bang.

Die angst kwam opzetten toen ik wat vergelijkingscijfers hoorde. Zo is de waarde van Apple bijna net zo groot als het bruto binnenlands product (bbp) van Italië. En het is maar liefst twee keer zoveel als het bbp van ons eigen Nederland. Let op: een bedrijf dat twee keer zoveel waarde heeft als een land met 17 miljoen inwoners. En dat in een crisistijd waarin wereldwijd miljoenen mensen hun baan verliezen als gevolg van de corona-epidemie. Waarin tal van ondernemers hun zaak moeten sluiten. En ondertussen stijgt de waarde van een bedrijf in het westen van de VS als een raket. Worden rijken, rijker en armen, armer.

Ik druk snel op de rem, want dit stukje begint te lijken op een aanklacht tegen het kapitalisme. En van dat economische systeem is genoeg negatiefs te zeggen, maar niet door mij. Daarvoor ontbreekt me simpelweg de kennis. En de geschiedenis heeft geleerd dat alternatieve economische systemen het bepaald niet beter hebben gedaan.

Maar als ik m’n iPhone pak, realiseer ik me soms dat ook ik dus een heel klein radertje ben in dat enorme project dat een bedrijf deze waarde heeft opgeleverd. Omdat ik het geen probleem vond een mobiele telefoon te kopen die net zoveel kost als een uitstekende laptop van een ander merk. Een bedrag dat ik besteedde aan een uitmuntende telefoon, maar waarvoor je talrijke mensen die nu honger lijden een jaar lang te eten kunt geven.

Die laatste vergelijking kun je trouwens op alles loslaten. En ik word altijd kribbig als mensen dat doen omdat het niet zelden is omdat ze jaloers zijn op een ander. Maar dat het toch blijft schuren, zegt me wel iets.