Maar toen sloeg in het voorjaar de corona-epidemie als een tsunami over het land. En ineens keek iedereen naar de zorgsector. De volle ic’s, verpleegkundigen die alles op alles zetten om mensen te kunnen helpen en de dreigende overbelasting werden steeds meer het gesprek van de dag. Want gaandeweg drong tot iedereen door wat er aan de hand was in de ziekenhuizen en de zorgcentra. Er kwamen applausmomenten voor zorgmedewerkers en aan bedrijfspanden langs de snelwegen hingen immense spandoeken met teksten als: ”Ons hart klopt voor de zorg”. Koning en koningin, ministers en kamerleden, bankmedewerkers en journalisten: iedereen had enkel lof voor de harde werkers. En een structurele loonsverhoging en het afschaffen van regeltjes om de werkdruk te verlagen? Dat zou na de pandemie allemaal in een handomdraai geregeld worden.

Maar eerst moest de economie gered worden. De regering kwam met steunmaatregelen die een gat van tientallen miljarden in ’s lands begroting sloegen. En de zorg? Voor een structurele loonsverhoging is geen geld, becijferde het kabinet. Maar de harde werkers die niet zelden met de grootste trauma’s rondliepen, kregen wel een bonus van 1000 euro toegezegd. Wie die krijgt en wanneer, dat is nog niet bekend.

Eerlijk gezegd vond ik dat geklap voor de zorg behoorlijk onzinnig. Niet omdat al die mensen het niet verdienden, maar omdat het voor m’n gevoel veel te laat kwam. Ook vóór corona werden zorgmedewerkers namelijk zwaar onderschat. En ook zorgpersoneel dat niets met coronapatiënten te maken heeft gehad, verdient een betere betaling. Niet alleen de ic-medewerker, maar ook de secretaresse van een arts die er alles aan doet om een patiënt die bang is voor een onderzoek gerust te stellen, om maar wat te noemen.

De zorg heeft geen behoefte aan applaus en bloemen maar aan eerlijke en concrete nazorg. Goede názorg na de eerste coronagolf is trouwens ook de beste vóórzorg voor een eventuele nieuwe coronagolf. Want alleen gewaardeerd en uitgerust personeel kan alles geven als dat weer nodig is.