In de trein waren er al heel wat gesprekken op gang gekomen. Anderhalve week was ik met ruim twintig reisgenoten van een bekende christelijke organisatie langs rivieren en over heuvels en bergen in Oostenrijk getrokken. Uiteindelijk kwamen we in de Dreiflüssestadt.

We bezochten de grote kerk met het imposante orgel. Maar dat was niet het belangrijkste van die dag. De maaltijd in het hotel waarmee de vakantie werd afgesloten, was goed, maar evenmin echt belangrijk. Ik keek veel meer uit naar de avondwandeling, met een deel van de groep. Dat was de vaste afsluiting van elke dag. Natuurlijk zorgde je dat je naast de juiste persoon kwam te lopen.

Overdag, op de fiets, hadden we al veel tijd om te kletsen. Maar dat moesten we ’s avonds nog wel even voortzetten. Het werd een leuke wandeling. En de opzet slaagde: ik liep naast Cora.

Mailadressen uitwisselen zat er die avond nog even niet in. Hoe moest dat dan wel? De volgende dag in de trein kwam de oplossing. „Wie doet er na de vakantie mee met een fietsgroep?” vroeg ik. „Ik heb dan wel jullie mailadressen nodig.” Bingo.

Die fietsgroep kwam er. De verkering ook. En anderhalf jaar later het huwelijk. Terwijl Cora en ik de groep in de loop van de jaren langzaam maar zeker verlieten, bleef de vriendschap bestaan. Na tien jaar volgde er een reünie. Een van de groepsleden van het eerste uur maakte dat niet meer mee. Hij was enkele jaren ervoor verongelukt. Een ander groepslid overleed later aan een ernstige ziekte. Beiden konden ervan getuigen dat de reis op aarde niet het einde, maar het begin is.

Zelf kregen we een gezin. Exact tien jaar na ons eerste gesprek in de trein, die op de bewuste dag in 2005 even stilstond op het station van Keulen, bezochten we het perron waarlangs de trein destijds moest hebben gestaan. We gingen op de foto. Met z’n vijven. Het zit er niet in om dit jaar, precies vijftien jaar na de avondwandeling, Passau te bezoeken. Maar het staat zeker nog een keer op het programma.