Ds. Van der Graaf, predikant van de hervormde gemeente Heerde: „Zondag 15 maart was ik gastpredikant in Hendrik-Ido-Ambacht. Terugrijdend naar Heerde voelde ik me ziek worden. Koorts, kuchen, griepverschijnselen. De week daarop was mijn toestand stabiel, maar de week daarna kreeg ik het steeds benauwder.

Afscheidsdienst

Op advies van mijn huisarts ben ik donderdag 26 maart per ambulance naar het Isala-ziekenhuis in Zwolle gebracht. Daar bleek dat ik besmet was met het coronavirus en longontsteking had. Ik zou ter observatie een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Vanuit Brabant kwamen verhalen dat de toestand van coronapatiënten snel kon verslechteren.

Ik kwam op een zaal met andere coronapatiënten te liggen. Wonder boven wonder bleef mijn conditie stabiel, al had ik koorts en was ik benauwd. Om me heen waren mensen er slechter aan toe. Ik merkte wat voor enorme impact het virus op je lijf kan hebben. Een meneer naast me regelde per telefoon de invulling van zijn eventuele afscheidsdienst.

Ik ben een relatief jonge patiënt. Ziekenhuispersoneel vroeg me: „Hebt u een idee waar u het virus hebt opgelopen?” Op zondag 8 maart, een week voordat de intelligente lockdown is afgekondigd, was er bij ons in de Johanneskerk bevestiging van ambtsdragers. Toen schudde ik honderden kerkgangers de hand. Al blijft het gissen of ik daar besmet raakte.

Benauwd

Na twee dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik dacht met een antibioticakuur te kunnen gaan werken aan mijn herstel. Maar dat liep anders. Drie dagen na mijn ontslag uit het ziekenhuis kreeg ik ’s nachts vlammende pijn in mijn rechter long. Ik werd heel benauwd. Weer moest ik naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik een longembolie had opgelopen. Dan zit een bloedvat naar je longen verstopt, waardoor je het benauwd krijgt. Later bleek dat die longembolie is ontstaan als gevolg van corona. Met morfine en bloedverdunners ben ik weer naar huis in Heerde gestuurd. Ik had slechte dagen en voelde me misselijk.

Thuis ging ik twee weken in isolatie. Onze drie jonge kinderen bleven op afstand. Mijn vrouw kwam af en toe. Maar veel ben ik daar op die kamer alleen geweest. Ik wilde menselijkerwijs gesproken proberen te voorkomen dat mijn familie besmet zou raken.

Dinsdag kwam ik voor het eerst weer uit de kamer. Ik heb geen koorts en benauwdheid meer. In het bos liep ik een stukje. Maar ik ben nog kortademig. Vorige week vrijdag vertelde een longarts dat het zeker een week of drie duurt voordat ik weer wat energie heb. Met mijn 38 jaar was ik een redelijk fitte man. Nu merk ik dat ik in spreekwoordelijke zin een jasje heb uitgedaan. Als ik ’s ochtends heb gedoucht en ontbeten, moet ik bijkomen.

Ik heb er rekening mee gehouden dat ik deze ziekte niet zou overleven. Toch was ik niet bang. Ik ben het eigendom van de Heere Jezus Christus. Dan kan niets je scheiden van de liefde van God. Die diepe zekerheid heb ik al die tijd meegedragen. Ik had geen mystieke, bevindelijke ervaringen. Daar heb je als het ware geen tijd voor. Je bent voortdurend bezig om lucht te krijgen.

Ik viel terug op de zekerheid van het Woord en wist: Met Christus aan mijn zij kan het alleen de goede kant op gaan. Dat laat onverlet dat ik dankbaar ben voor mijn genezing. Ik blijf graag langer mijn werk als predikant doen en wil onze kinderen zien ontwikkelen.

Meeleven

Noodgedwongen moet ik nu op mijn handen zitten. Naar is dat. Ik wil er zijn voor de mensen in Heerde, dat zo zwaar is getroffen. Meeleven, meehuilen, mensen bij Christus brengen. Sommige gemeenteleden die ik begeleidde en die overleden, worden nu door een andere predikant begraven. Dat voelt heel onnatuurlijk.”