Het is avond als tientallen legervoertuigen stapvoets door de buitenwijk van Bergamo rijden. Vanuit de hoge huizenblokken langs de doorgaande weg staan mensen op hun balkons en kijken anderen vanuit hun ramen toe. Hoewel niemand eigenlijk kan weten wat de trucks vervoeren, begrijpen de meesten wat er aan het gebeuren is. De voertuigen brengen lijkkisten weg. Het zijn de stoffelijke overschotten, zo wordt later duidelijk, van 65 mensen die de laatste dagen aan het coronavirus zijn gestorven. Het plaatselijk crematorium kan het werk niet aan. Omringende provinciehoofdsteden, waaronder Como en Mantua, zullen het werk overnemen. Er klinkt een ingetogen applaus vanaf de huizen.

In Bergamo en omgeving wordt ook veel gehuild. Sinds het uitbreken van het virus –ongeveer drie weken geleden– hebben 1064 inwoners het leven gelaten. Dat is ongeveer een vijfde van alle coronaslachtoffers in Italië. Wat dat betekent op een bevolking van 1,1, miljoen in de provincie is te zien als je de lokale krant L’Eco di Bergamo openslaat.

Maandag heeft het dagblad een omvang van 48 pagina’s. Elf daarvan staan vol met alleen overlijdensadvertenties. De advertenties bestaan uit fotootjes van de overledenen, zwartwit, in kleur, soms wat wazig. Teksten wijzen erop dat het overgrote deel gestorven is aan corona. „De uitvaart zal plaatsvinden wanneer het mogelijk is” of „jouw onverwachte en snelle dood” staat erbij. Begrafenissen zijn wegens besmettingsgevaar verboden.

Het zijn vooral (hoog)bejaarden die sterven, maar niet alleen bejaarden. Zo stierf vorige week in Bergamo ook Diego, een ambulancebroeder van 47 jaar. In heel Italië zijn al veertien dokters tijdens hun werk gestorven. Het epicentrum is het Johannes Paulus XXIII-ziekenhuis in Bergamo. Op exclusieve beelden van de Britse SkyNews is te zien dat in dit hypermoderne ziekenhuis mensen op brancards liggen. Niet op de zaal, maar op de gang en zelfs in een vergaderruimte omdat er geen plaats is op de intensive care. Op die afdeling staan de brancards dicht op elkaar. De meeste patiënten hebben een plastic bubbel over hun hoofd met als doel de druk op de longen te verlichten.

Ook een andere eerste lijn van hulpverlening is getroffen. In de provincie van Bergamo zijn dertien priesters gestorven. De 84-jarige broeder Aquilino Apassiti houdt stug vol. Hij bidt bij doodskisten in het ziekenhuis. „Een vrouw die geen afscheid kon nemen van haar overleden echtgenoot vroeg mij van de week het stoffelijk overschot te zegenen. Ik heb het gedaan terwijl we de telefoonlijn openhielden. Zo kon ze de zegening horen. Daarna moesten we beiden huilen aan de telefoon. Het zijn momenten van grote beproeving”, zegt hij.

In het blad Il Mulino vertelt een journalist over de 70-jarige vader van een vriend uit Bosnië. „Hij is na de val van Sarajevo met zijn familie in Bergamo komen wonen. Hij zegt dat Bergamo als de belegering van Sarajevo is: de mensen die thuis vastzitten, de voortdurende sirenes, de dokters die onder enorme stress staan, de verpleegsters die huilen en voortdurende zenuwinzinkingen hebben, het aantal overledenen dat sneller toeneemt dan dat ze kunnen worden begraven. Alleen de bombardementen ontbreken.”

Het enige positieve is dat de groei van het aantal nieuwe patiënten en slachtoffers sinds zondag lijkt af te nemen: 651 doden, tegenover 793 op zaterdag.