Piepend en krakend komen de raderen van de dagelijkse gang van zaken in Berlijn tot stilstand. Waar het op maandag op de schoolpleinen nog krioelde van kinderen, is het er dinsdagmorgen ijzig stil.

Niet de kinderstemmen, maar de merels hebben het hoogste woord. Deze abrupte ‘coronavakantie’ moet verdere verspreiding van het virus voorkomen.

De zesde klas van de Sonnenuhr Grundschule in Oost-Berlijn moet het allemaal eventjes verwerken. Herr Scheidecker deelt niet één velletje uit, zoals gewoonlijk. De kinderen krijgen maandag een flinke stapel voor hun neus. Genoeg lesstof voor de komende vijf weken. De opgaven staan netjes in het huiswerkschriftje.

En dat is natuurlijk even wennen. Het is alsof je huiswerk meekrijgt voor de hele zomervakantie. Herr Scheidecker moest zelf in allerijl rekenlessen voorbereiden. De komende weken mogen de leerlingen hun hoofd breken over breuken achter de komma.

Maar wat doe je als je er thuis aan de keukentafel eventjes niet meer uitkomt? Tot en met 20 april zijn alle scholen in Berlijn dicht. En digitaal zijn ze niet sterk. De leraren hebben zelfs geen officieel mailadres van de school. Maar Herr Scheidecker noteert met een krijtje zijn mobiele nummer en privémailadres op het schoolbord. Klas 6B kan hem altijd mailen of bellen.

Aan de keukentafel werkt ineens ook je moeder aan de boekhouding voor haar bedrijf. En je vader schrijft een artikel voor de krant. In plaats van rennen op het schoolplein ditmaal een bordspel met pa en ma. Het enige alternatief om even de zinnen te verzetten, is een ommetje door de buurt, zonder dat je even bij vriendjes kunt aanwaaien. Gelukkig ligt er nog een flinke stapel boeken te wachten.