De oorsprong van de drukte ligt in de jaren ’70, toen de communistische dictator Nicolae Ceausescu bepaalde dat het overwegend agrarische Roemenië een industriële grootmacht moest worden, koste wat het kost. Mensen verhuisden massaal van het platteland naar de stad, goedschiks of kwaadschiks. Ceausescu liet Boekarest volbouwen met uniforme flats. Kerken, kloosters en andere historische gebouwen die in de weg stonden, werden desnoods platgewalst.

„Mensen moesten zo dicht mogelijk bij hun werkplek wonen”, zegt Victoria Marinela Berza, directeur van het Centrum voor Stedelijke Planning. „De Roemeen moest een soort robot worden, die zo weinig mogelijk bewoog om tijd en energie te besparen en zoveel mogelijk te produceren.”

Ceasescu en zijn regime kwamen in 1989 aan hun einde. Boekarest is radicaal veranderd: van de stille, duistere stad die het in communistische tijden was, is het een levendige stad vol licht, beweging en lawaai geworden. De talloze flats staan er echter nog steeds - en ze zijn nog steeds in trek. De stad blijft drommen mensen aantrekken, zij het nu vooral jongeren op zoek naar geld, werk en een carrière.

„Mensen komen hier alsof het Mekka is”, zegt sociologe Mariana Nica, ook verbonden aan het Centrum voor Stedelijke Planning. „Verhuis naar Boekarest en je hebt een gezin, een bedrijf en de rest, denkt men.”

Voor de nieuwe, glanzende kantoorgebouwen in het centrum zijn de huren de afgelopen jaren explosief gestegen, maar ook een tweekamerappartement in een van de talloze flats is voor veel Roemenen niet meer te betalen.

Adrian Claudiu Popa is een 25-jarige arts. Hij woont in een studentenhuis en kan het met zijn inkomen van 5 miljoen lei (125 euro) per maand -ongeveer het landelijke gemiddelde- voorlopig wel vergeten om een ander onderkomen te vinden. Toch denkt hij er niet aan naar een andere stad te verhuizen. „Hier heb ik meer mogelijkheden om iemand te worden.”

Sommige appartementen worden door diverse generaties gedeeld. Raluca Mihailovici woont nog bij haar ouders en ziet geen kans dat zij ooit een huis kan kopen - hypotheken zijn moeilijk te krijgen. „Om op mezelf te kunnen wonen moet ik wachten tot mijn ouders met pensioen gaan en naar het platteland verhuizen”, zegt de 22-jarige. „Een andere optie is er niet.”