Medio maart staat Urk op z’n kop. Twee jongens –waarvan één van Marokkaanse afkomst– krijgen het met elkaar aan de stok. Afspraak is om het geschil bij snackbar Willem de Boer uit te vechten. Jongeren veroorzaken ongeregeldheden.

Urkers voelen zich machteloos. „Wat gebeurt hier”, vraagt jongerenpastor Sjoerd Bakker van de gereformeerde kerk Urk zich vertwijfelt af. Burgemeester Pieter van Maaren, net vertrokken uit Urk, de werkgroep van predikanten en de jongerenwerker bespreken de gebeurtenissen.

Kan Urk niet een keer een week lang stilstaan bij geloofsopvoeding, vraagt Bakker zich af. „Over kerkmuren heen? Om in alle kerken dezelfde boodschap te laten klinken. Want voor jongeren bestaan geen kerkmuren.”

De bezinning mondt uit in een Interkerkelijke week van geloofsopvoeding. Een initiatief zónder naam. „Niet de naam is belangrijk, maar de zaak”, benadrukt Jan Post, jongerenwerker vanuit de Chr. Geref. Maranathakerk.

Urk buigt zich een week lang over Daniël. Zondag voorbede in de kerk. Vanaf maandag aandacht op scholen, protestants-christelijk en reformatorisch. Dinsdag en donderdag opvoedavonden. Woensdag Vakantie Bijbel School, vrijdag een interkerkelijk gebedsuur en zondag een preek over Daniël 1 in kerken. Welke precies meedoen, is niet bekend. Uit verschillende hoeken is medewerking toegezegd.

De Week van geloofsopvoeding sluit aan bij landelijke initiatieven. Het thema van de landelijke Week van de Opvoeding is Hand in hand, het motto van de Kinderboekenweek Reis mee. „Wij combineren dat in Urk tot Samen op reis.”

Geloof dreigt ook in Urk een zaak van de buitenkant te worden, zegt Post. Uiterlijk. Oppervlakkig. Persoonlijk geloofsleven staat onder druk. „De traditie vormt de witte lijnen op een weg, maar de witte lijnen dreigen de weg te worden. Zonder persoonlijk geloof.”

Steekje vallen

Om een dam tegen secularisatie op te werpen, slaan kerk, school en gezin de handen ineen in de Week van geloofsopvoeding. „Een krachtig samenwerkingsverband.” Om ouders bewust te maken van hun taak bij de opvoeding. „Als ouders zijn we ons niet altijd bewust van onze verantwoordelijkheid, die zeker in Bijbels licht groot is.”

Bakker benadrukt de noodzaak van bezinning op geloofsopvoeding. Kerkverlating slaat ook Urk niet over. „Als wij een steekje laten vallen, laten onze kinderen ook een steekje vallen én nog een steekje erbij.”

Post proeft een opvoedingsverlegenheid bij ouders. „Hoe voed ik mijn kinderen op? Hoe geef ik mijn opvoeddoelen vorm? Wat zijn Bijbelse opvoeddoelen?” Maar ook praktische, concrete vragen spelen een rol. „Welke kinderbijbel gebruik je? Welke opvoedmiddelen zijn er? Hoe oud neem je een kind mee naar de kerk?”

Bakker en Post haasten zich te zeggen dat niet zij Urkers even willen vertellen hoe zij kinderen moeten opvoeden. „Geen tik op de vingers. We willen alleen bewustwording stimuleren, met elkaar in gesprek gaan, elkaar handvaten geven, ervaringen delen. Ook om de huisgodsdienst handen en voeten te geven.”

De jongerenwerkers zetten daarom bewust niet een nieuwe organisatie op, maar sluiten aan bij bestaande initiatieven. „We willen niets toevoegen, maar slechts een verbindende schakel zijn.”

De Week van geloofsopvoeding is geslaagd als God het wil gebruiken, zeggen Post en Bakker. „We werken in afhankelijkheid, met het gebed om zegen. Als mensen het waarderen en er in de praktijk iets aan hebben, is het waardevol.”

Eenmalig

De speciale week is „vooralsnog eenmalig”, maar de twee aanjagers sluiten niet uit dat het een vervolg krijgt als deelnemers het waarderen. „We hopen dat ouders de waarde ervan inzien en er een zaadje bij onze jongeren wordt geplant.”

Geloofsoverdracht laat zich niet organiseren, erkennen de jongerenwerkers. „Nee, geloof is in de kern niet over te dragen. Geloof is het werk van de Heilige Geest. Maar het begint juist met bewustwording dát geloof het werk van de Geest is. Daar staat of valt geloven mee. Daarom moeten we meer om de werking van de Geest bidden.”