De vergrijzing van China is enerzijds het gevolg van het eenkindbeleid, waardoor de groei van de bevolking van bovenaf wordt afgeremd. Anderzijds is de kwaliteit van de gezondheidszorg toegenomen, waardoor mensen langer leven. In 1950 werden Chinezen gemiddeld niet ouder dan een jaar of 41. Momenteel is dat ongeveer 70 jaar.

De problematiek is vergelijkbaar met een ander snel vergrijzend Aziatisch land: Japan. Chinese deskundigen wijzen er echter op dat Japan al een relatief rijk land was, voordat de vergrijzing als probleem zichtbaar werd en dat China de gevolgen al onder ogen moet zien terwijl het nog bezig is aan zijn economische opmars. „China is nog economisch onderontwikkeld, met een grote druk op de arbeidsmarkt en een gebrekkig sociaal vangnet”, aldus Zhang Xiulan, hoogleraar sociale ontwikkeling aan de universiteit van Peking.

De problemen die hieruit voortvloeien zijn groot. Oudere Chinezen worden doorgaans opgevangen door hun kinderen, zeker bij gebrek aan een pensioenstelsel van enige importantie. Door het eenkindbeleid zijn er echter steeds minder kinderen om op terug te vallen, waardoor het steeds vaker voorkomt dat een getrouwd stel de zorg op zich neemt van vier bejaarde ouders. En doordat de ouderen steeds langer leven, komen daar soms nog een of meer grootouders bij.

De koopkracht van de werkenden wordt intussen flink aangetast en de arbeidsproductiviteit neemt af, omdat werk en verzorging van de ouderen lang niet altijd samengaan.

De oplossing moet volgens experts komen van het langer laten werken van ouderen, een beter sociaal stelsel en zelfs de aanpassing van het eenkindbeleid. Hoewel dit beleid al veel uitzonderingen kent, zal een verdere groei van de bevolking evenwel weer betekenen dat er veel meer monden gevoed moeten worden.