Vrouwen zonder geldige verblijfsvergunning kunnen geen zorgverzekering afsluiten en mogen geen betaald werk doen. Zij krijgen alleen medische hulp uit het basispakket vergoed. Een abortus die niet medisch noodzakelijk is, valt daar niet onder.

Het afgelopen jaar hebben zich daarvoor in de hoofdstad twee ongedocumenteerde vrouwen gemeld bij de GGD. In beide gevallen heeft Amsterdam op verzoek van de GGD de rekening betaald, zo bleek vorige week uit antwoorden van het college op vragen van raadslid Sylvana Simons.

Die roepen bij CU’er Ceder vooral veel nieuwe vragen op. Zo wil hij weten of er grenzen zitten aan het aantal abortussen dat wordt gefinancierd vanuit de gemeentelijke kas. Verder vraagt hij zich af of Amsterdam ook andere ingrepen betaalt die niet vergoed worden en welke criteria daarvoor gelden. De ChristenUnie is van plan hierover volgende week vragen in te dienen bij het stadsbestuur.

Verder wil Ceder weten of de gemeente financiële middelen beschikbaar heeft als vrouwen ervoor kiezen hun zwangerschap uit te dragen. „In hoeverre zijn er dan concrete en gefinancierde alternatieven en worden vrouwen daar ook op gewezen? Dat geldt niet alleen voor ongedocumenteerde vrouwen, maar voor iedereen die een abortus overweegt. Als er alleen geld is voor abortussen en niet voor alternatieven, vind ik dat niet goed. Dan hebben deze vrouwen eigenlijk geen keuze.”

Veel vrouwen die ongewenst zwanger zijn, maken zich zorgen over financiën, zegt Ceder. „Als je die zorg kunt wegnemen, neem je een noodsituatie weg. Dat zou pas keuzevrijheid zijn. Het moet niet zo zijn dat iemand in een kwetsbare situatie te horen krijgt dat ze het kindje wel kan houden, maar dan zonder hulp of perspectief. Ik kan me goed voorstellen dat zo’n vrouw denkt dat er maar één optie is.”

Dat Amsterdam abortussen financiert, noemt het raadslid „geen wenselijke situatie. We zitten echter wel met landelijke regels en het feit dat deze vrouwen recht hebben op een abortus. Daarom vraag ik me af hoe uniek dit beleid is. Moeten we dit op Amsterdams niveau of landelijk aanpakken?”

Dat laatste kan volgens Ceder goed het geval zijn. Hij verwijst naar een brief die minister Hugo de Jonge van Volksgezondheid in mei naar de Tweede Kamer stuurde. Daarin noemt de minister een gemeentefonds een van de mogelijkheden voor ongedocumenteerde vrouwen om een abortus te ondergaan. Ook meldt hij dat organisaties soms bijspringen met financiële middelen.

In een enkel geval behandelen abortusklinieken deze vrouwen uit coulance kosteloos of voor een symbolisch laag bedrag. Vanwege de mogelijk aanzuigende werking zijn klinieken hier volgens de minister terughoudend in. Hij vindt de abortuszorg voor ongedocumenteerde vrouwen daarmee voldoende financieel toegankelijk.