Groot zijn de gezelschappen bij verjaardagen vaak niet. Als de verjaardag al wordt gevierd, dan nodigt de jarige de kleine familiekring uit (ofwel zo’n twee tot drie personen) en een paar vrienden. De verjaardag komt meestal neer op gezamenlijk dineren. Dat kan aan de eettafel thuis zijn of in een restaurant. Goed de tijd nemen voor lekker eten en drinken –maar het glas wordt nooit overvloedig geheven!– hoort bij de Italiaanse cultuur. Het is wel een hele zit voor wie traditioneel Hollands sneleten gewend is.

Kinderverjaardagen staan níet in het teken van eten en drinken. Dan wordt er uit een ander vaatje getapt. De norm is dat de gehele schoolklas en andere vriendjes worden uitgenodigd. Het feest wordt zelden thuis gevierd, omdat lang niet iedereen plaats heeft voor dertig gillende Italiaanse kinderen, waarvan de meesten een zekere vorm van ADHD hebben (inclusief mijn eigen kind). Daarom wordt vaak uitgeweken naar een zaaltje in de buurt. Populair is om de ruimte bij de kerk te huren. Dat kost niet veel en er is vaak een sportveldje bij.

Niemand denkt eraan om de kinderen zelf bezig te houden. Zaklopen zit er niet in, koekhappen is in Italië een onbekend fenomeen, sjoelen moet er nog worden uitgevonden. Meestal wordt er een min of meer professionele ”animatore” ingehuurd, vaak een vrouw (soms man) die clownesk is uitgedost en die de aandacht van de kinderen vasthoudt met circusachtige capriolen en ballonen. Een kinderfeestje begint na school en eindigt voor het avondeten, rond een uur of half acht.

Na zo’n twee uur vraagt de clown om aandacht, worden de lichten uitgedaan en de taart binnengebracht. De taart, die bijna altijd door een banketbakker is gemaakt met de naam van de jarige erop, kan gemakkelijk een meter in het kwadraat zijn. Dat is uiteraard niet goedkoop. Maar bij verjaardagen en andere representatieve gelegenheden kijken Italianen niet op de centesimo.

Na het uitblazen van de kaarsjes en de taart worden de cadeaus uitgepakt. Die liggen op een enorme tafel, eentje van het formaat waar in andere landen de directie van een multinational haar vergaderingen houdt.

In Italië zijn de cadeaus altijd groot, of in elk geval duur. Niemand komt op een volwassenenverjaardag aan met een flesje wijn of een plant, of in het geval van een kinderverjaardag met een bloembol of zoiets. Het jarige kind scheurt in razend tempo het cadeaupapier eraf, kijkt met een verdwaalde blik naar het cadeau en gaat door met scheuren.

Het blijft meestal compleet onduidelijk wie de schenker is. Dat is voor ons als ouders weleens jammer, maar het mooie is dat het er zo niet om gaat wie van de gasten het mooiste of grootste cadeau geeft.

Er is er een jarig

Hoe vieren mensen wereldwijd hun verjaardag? Correspondenten van het RD begeven zich in ‘hun’ land in de feestvreugde. Deel 5: Italië.