”Voet- en schoenkundig pedicure. Diploma SVO, Stichting Vakopleiding.” Het bordje aan de voordeur van de hoekwoning in Nunspeet spreekt boekdelen. Wie kwalen aan zijn voeten heeft, is hier aan het juiste adres.

De woonkamer is klassiek ingericht. Naast schilderijen sieren antieke klokken de wand. „Daar heb ik er wel 25 van. Op één na slaan ze allemaal elk uur”, zegt Beert van de Ridder (78), echtgenoot van Ria. Hij doet geen betaald werk meer, maar werkt nog wel vijf ochtenden in de week onbezoldigd als boekhouder bij een welzijnsorganisatie.

Toen hij op 62-jarige leeftijd met pensioen ging, belandde hij al gauw bij zijn huisarts. De reden: hij leed aan een depressie, vanwege het nietsdoen. Op advies van de arts besloot hij vrijwilligerswerk te gaan doen. Met de armen over elkaar op de bank zitten lukt hem niet.

Ria van de Ridder is al even vlijtig. Inmiddels mag ze met haar 74 levensjaren allang op haar lauweren rusten. Maar het werk als pedicure trekt, en aan stoppen denkt ze voorlopig niet. „Zolang ik energie van mijn werk krijg, blijf ik het doen.”

Aan energie schort het haar niet. ’s Avonds gaat ze om 23.00 uur naar bed, om de volgende ochtend rond 9.00 uur haar eerste cliënt weer op te vangen. Ziek is ze vrijwel nooit. „Ik heb een sterk lichaam. Maar ik wil niet pochen, want mijn krachten heb ik van de Heere gekregen.”

Platvoeten

Ze werkt op maandag en woensdag de hele dag, op donderdag alleen in de middag. Op de andere dagen past ze op de kleinkinderen, doet ze vrijwilligerswerk –ze begeleidt mensen met een verstandelijke beperking– of gaat ze fietsen in de bosrijke omgeving. En in de avonduren naait ze kleding.

Cliënten met uiteenlopende voetklachten komen bij haar langs. Ingegroeide teennagels, likdoorns, platvoeten, doorgezakte voorvoeten of overmatige eeltgroei: met bijna alles weet ze wel raad. Zijn er hele complexe klachten, dan stuurt ze de cliënt door naar de overbuurman. „Die is podoloog. Hij heeft beter materiaal dan ik, voor het maken van steunzolen of ortheses.”

In de behandelkamer op de eerste verdieping toont ze haar instrumentarium. „Kijk, dit is een frees waarmee ik eelt verwijder.” Enkele tangen gebruikt ze voor het losknippen van vergroeide nagels.

Van al het gereedschap, inclusief een pedicuremotor met nattechniek, heeft ze een tweede set. Die neemt ze mee naar cliënten die niet zelf naar haar toe kunnen komen. Sommige klanten behandelt ze al veertig jaar, elke maand. Die vertrouwen hun voeten alleen aan haar toe. Aan een vaste klant die in Sliedrecht woont, vroeg ze eens gekscherend: „Hebben ze daar geen pedicure?”

Het contact met mensen spreekt Ria erg aan bij haar werk. „Gesprekken kunnen over hele persoonlijke dingen gaan. Dat houd ik strikt geheim. Privacy heb ik hoog in het vaandel staan.”

Een ander voordeel van haar werk is dat het in de meeste gevallen bij haar thuis is. Vooral toen ze kinderen kreeg, was dat ideaal.

Rond de beginjaren van haar huwelijk werkte ze daarnaast ook bij het psychiatrisch ziekenhuis Veldwijk in Ermelo. Tien jaar na haar trouwen besloot ze daar weer aan de slag te gaan, maar na anderhalf jaar stopte ze ermee. „Ik vroeg mijn kinderen: Willen jullie duur speelgoed, of dat ik thuisblijf? Toen ze voor het laatste kozen, diende ik direct mijn ontslag in.”

Het werk als pedicure is vrij zwaar. Van de Ridder moet goed op haar rug letten, om overbelasting te voorkomen. Aan het eind van een werkdag heeft ze vermoeide armen en is ze „helemaal bekaf. Maar dat hoort erbij en het geeft voldoening.”

Bent u of kent u ook iemand die doorwerkt na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd? Mail naar econ@refdag.nl

Loopbaan Ria van de Ridder

• Geboren: 7 juni 1945 in Slikkerveer (gemeente Ridderkerk)

• Basisschool: Nutsschool, Slikkerveer

• Voortgezet onderwijs: huishoudschool, Ridderkerk

• Vervolgopleiding: psychiatrisch verpleegkundige

• Eerste baan: psychiatrisch ziekenhuis Veldwijk, Ermelo, van 1965 tot 1969 en van 1978 tot 1979

• Tweede en huidige baan: pedicure, eigen praktijk