De impact van de drastische maatregelen is groot. Het doet me denken aan de periode begin januari dit jaar. Op onze bank zit Kees-Jan Hooglander, noodhulpspecialist bij de Nederlandse vluchtelingenhulporganisatie ZOA. Op zijn laptop staat een serie heftige foto’s van zijn net afgeronde reis naar het zuiden van Ethiopië. Op een van de beelden staat een vrouw van middelbare leeftijd in een uitgegraven gat in de grond. Haar voeten worden bedekt door modder; in haar rechterhand heeft ze een plastic bakje. Terwijl Kees-Jan toekeek, zo vertelt hij, schepte de vrouw de modder in haar witte emmer: het is het enige ‘water’ dat ze die dag in haar omgeving kon vinden.

Maanden nadat Kees-Jan bij de modderkuil stond en ZOA een noodhulpactie voor Ethiopië startte, om de vrouw en duizenden anderen te helpen, is de roep om water ook in de rest van het land te horen. Mensen staan urenlang in de rij voor een druppel vocht en overal zie je de kenmerkende gele jerrycans, al dan niet gevuld met water uit een werkende waterpomp.

Veel van de beschikbare waterpompen, die op stroom werken, staan inmiddels hele dagen stil, nadat de overheid half mei besloot het Ethiopische volk op stroomrantsoen te zetten. In onze stad hebben burgers zonder werkende generator nu slechts om de dag elektriciteit tot hun beschikking.

De drastische maatregel van het beperken van de stroomtoevoer is het gevolg van de daling van het waterpeil bij de Gilgel Gibe III-dam, in het zuiden van het land, waar een groot deel van de Ethiopische stroom wordt opgewekt.

Hoewel Ethiopië al sinds mensenheugenis met watertekorten kampt, was het watergebrek in het Oost-Afrikaanse land niet elk jaar zo erg als nu. Door de groeiende economie is er steeds meer vraag naar stroom en water, wat de waterreservoirs in het land belast en ook de rivieren uitput.

Het tekort aan water, en dus ook aan stroom, heeft een grote impact op alle lagen van de bevolking. Grote staal- en cementbedrijven worden gedwongen minder shifts te draaien en ook kleinere bedrijven lijden onder de maatregelen. Een kippenboer die ’s nachts zijn kippen onder een lamp moet laten zitten, heeft een groot probleem als hij dat niet meer kan.

En een vrouwelijke ondernemer die lokale gerechten bereidt en verkoopt, loopt het risico haar baan kwijt te raken als ze geen stroom meer heeft voor haar kookplaat. Als gevolg van de tekorten ontstaat er bovendien een run op hout en houtskool en de prijs van brood is inmiddels verdubbeld.

Genoeg reden dus om in Ethiopië dagelijks op de knieën te gaan voor een snelle start van het regenseizoen. Dat de landbouwgrond van Ethiopië toch maar snel van kleur zal veranderen: van geel naar modderbruin. En uiteindelijk naar prachtig heldergroen. En dat de bevolking van Ethiopië, als alles straks weer in bloei staat, weer even vergeet dat droogte hier een probleem is waar de overheid nog lang geen passende oplossing voor gevonden heeft…

En dat zal helaas nog wel even duren ook. Alle goede bedoelingen ten spijt.