Aanvankelijk was ik er nogal huiverig voor om ons kind mee te nemen naar het werk. Ik dacht: „Die ene dag in de week dat ik naar kantoor ga en dan ook nog onze dochter meenemen?” En: „Hoe kan ik dan mijn werk doen?”

Noodgedwongen nam ik onze meid echter toch een keer mee naar het werk. Mijn schoonmoeder, haar vaste oppas, is niet meer in staat op haar kleindochter te passen; haar gezondheid laat het niet toe. Een andere oppas regelen lukte niet. Bovendien moedigde mijn teammanager me aan Mercy mee naar het werk te nemen, iets wat in Nederland nauwelijks is voor te stellen.

De eerste keer dat ik mijn dochter meenam naar het werk, kan ik me nog goed herinneren. Het was voor veel collega’s de eerste keer dat ze onze dochter zagen, die inmiddels al ruim een jaar was. Ze kreeg allerlei complimenten: „Maan!” „Honing!” Typisch Egyptisch-Arabische uitdrukkingen vergelijkbaar met „wat een knap meisje!” en „wat een schatje!”

Vanzelf

Ik was onterecht zenuwachtig geweest over hoe ik voor ons kindje kon zorgen en tegelijkertijd kon deelnemen aan de wekelijkse teamvergadering. Het liep allemaal vanzelf. Een vrouwelijke collega werd direct verliefd op onze dochter. Ze hielp me enorm door Mercy af en toe op schoot te nemen en af te leiden met haar mobiel.

Het scheelde ook dat mijn man en ik bij hetzelfde bedrijf werken. Tijdens de pauze omstreeks het middaguur was mijn man er om Mercy even van mij over te nemen en haar eten te geven.

Vervolgens bleek dat een collega van ons een matras en deken had waarop onze dochter na de pauze heerlijk heeft geslapen, tijdens haar gebruikelijke middagdutje. Waarvoor die collega een matras en een deken op kantoor heeft? Voor hetzelfde doel als waarvoor onze dochter ze gebruikte. En hij is bepaald niet de enige. Een andere collega bleek ook een matras en deken in zijn kantoor te hebben. Deze beide collega’s maken af en toe erg lange werkdagen, waardoor ze op het werk zo nu en dan besluiten een dutje te doen of zelfs een hele nacht te blijven slapen. Dat laatste geldt vooral voor de collega die in Opper-Egypte woont. Hij moet een aantal uren met de trein vanuit de Egyptische hoofdstad reizen voor hij weer thuis bij zijn gezin is.

Bemoedigend

Na die ene keer volgden nog vele keren dat ik onze dochter meenam naar het werk. De houding van mijn collega’s werkt bemoedigend. Er is niemand die zijn wenkbrauwen fronst als met Mercy op de arm op kantoor verschijn. De keer dat ik onze dochter in de afgelopen periode niet meenam, vroegen ze spontaan waar ze was.

Ik ben niet de enige die haar kind af en toe meeneemt naar het werk. Hier in Egypte accepteren de meeste managers het wel dat een moeder of vader haar of zijn kind meebrengt naar het werk vanwege „omstandigheden.” Andere collega’s en mijn schoonzus hebben ook wel eens hun kind of kinderen meegenomen naar het werk. Als er ”omstandigheden” zijn, dan wordt er doorgaans door Egyptenaren opmerkelijk veel flexibiliteit getoond.