Begin deze week kwam Ahed Tamimi vrij. Officieel moest ze een gevangenisstraf van acht maanden ondergaan, maar daarvan had ze al de helft uitgezeten. Over de boete van omgerekend 1100 euro hoefde ze zich geen zorgen te maken. Haar familie is niet onbemiddeld en de Palestijnse Autoriteit heeft de twijfelachtige reputatie om families van terroristen en oproerkraaiers ruimhartig financieel te compenseren.

Tamimi kreeg al op haar elfde internationale bekendheid, toen ze probeerde de arrestatie van haar moeder tegen te houden. Met haar ongetemde bos blonde krullen en onverzettelijke houding tegenover zwaar gewapende Israëlische militairen deed ze het toen al goed voor de camera. Het leverde haar felicitaties van de Palestijnse leider Mahmud Abbas op.

In de loop der jaren werden haar protesten tegen de Israëlische aanwezigheid op de Westoever steeds gewelddadiger. Tamimi liet zich regelmatig filmen terwijl ze soldaten schopte, sloeg en beet. Die video’s gingen binnen de kortste keren viraal op internet en leverden haar internationaal veel steunbetuigingen op.

De soldaten die met haar agressie te maken kregen, wisten daar aanvankelijk niet zo goed raad mee. In lijn met hun geweldsinstructies ontweken ze de furieuze Palestijnse zo veel mogelijk, hoewel ze af en toe rake klappen kregen.

In december vorig jaar was de maat echter vol. Na een video waarop te zien was hoe Tamimi een Israëlische soldaat van het erf van haar broer probeert weg te duwen en in het gezicht slaat, werd de jonge activiste opgepakt.

Tamimi pleitte schuldig op een aantal van de twaalf aanklachten die tegen haar waren ingediend. Na een akkoord met justitie moest ze acht maanden de cel in, met aftrek van voorarrest.

Zondag kwam ze vrij. Dat was misschien nog wel haar grootste publiciteitsstunt. Als je als minderjarige opgesloten worden omdat je voor de rechten van je onderdrukte volk opkomt, kan dat doorgaans op de warme belangstelling en sympathie van bezorgde internationale organisaties rekenen.

Opnieuw kreeg ze dan ook een hartelijk onthaal van Abbas. Er werd een heuse persconferentie georganiseerd, om de Israëlische misdaden tegen het Palestijnse volk nog eens voor het oog van de wereldpers aan de kaak te stellen. Een kleinzoon van Nelson Mandela, Mandla, beloofde haar een hoge Zuid-Afrikaanse onderscheiding voor haar „moed, verzet en het zijn van een symbool van hoop voor miljoenen.”

Een symbool van hoop? Waarop dan? Op het lot van haar neef, die de dodelijke aanslag op het Sbarro-pizzarestaurant in Jeruzalem in 2001 plande? Op het gedrag van haar 12-jarige broertje, die stenen naar militairen gooit in plaats van met zijn vrienden te voetballen?

Vraag het Arnold Roth, die zijn dochter Malki bij de aanslag op het pizzarestaurant verloor. „Journalisten zijn in de mediaval van de familie Tamimi getrapt. Zij ontkennen wat Ahed symboliseert: identificatie met de wrede moordenaars in haar eigen clan. De Palestijnen hebben veel noden, maar waar dit meisje voor staat –meer woede, meer bitterheid en meer mislukkingen– is voor hen van generlei waarde.”

Waarvan akte.