Dutroux’ ex-vrouw Michelle Martin kreeg 30 jaar, zijn kompaan Michel Levièvre 25 jaar. De zakenman Michel Nihoul moet 5 jaar de cel in. Dutroux’ straf is conform de eis. Rechter Stéphane Goux, die de vijftig pagina’s van het oordeel integraal voorlas, omschreef Dutroux als „een gevaar voor de samenleving.” Hij komt nooit meer vrij. „U bent nog altijd beter af dan uw slachtoffers, die niet meer onder ons zijn”, zei Goux tegen Dutroux.

Vorige week had de jury de 47-jarige Dutroux al schuldig bevonden aan de ontvoering en verkrachting van zes meisjes en de moord op An en Eefje en zijn medeplichtige Bernard Weinstein. Goux zei te hopen dat het vonnis de slachtoffers van Dutroux helpt bij de verwerking. „Ik hoop dat uw toekomst nu beter zal zijn en dat u verder kunt met uw leven”.

„Ik ben een gelukkig man”, zei de vader van de vermoorde Eefje, Jean Lambrecks. „Maar wij zijn nog steeds de grote verliezers, omdat ik een dochter heb verloren, die ik nooit meer terug zal krijgen.” De straffen van Martin, Levièvre en Nihoul zijn iets onder de eis, tot ongenoegen van Paul Marchal, de vader van An. „Wij hadden op het maximum gehoopt.”

Dutroux’ advocaat Ronny Baudewyn zei dat hij het vonnis had verwacht, maar dat zijn cliënt desondanks geschokt is. Voordat Goux begon aan het voorlezen van het oordeel, bestreed Dutroux in zijn slotwoord opnieuw dat hij schuldig is aan de zwaarste vergrijpen: de moorden op de meisjes An en Eefje en op medeplichtige Bernard Weinstein. Dutroux zei te zullen blijven strijden om zijn onschuld te bewijzen. Goux wees hem erop dat hij al schuldig was bevonden en maakte een einde aan zijn spreektijd.

Michelle Martin sprak in haar slotwoord opnieuw haar diepe spijt uit over het gebeurde. Lelièvre zei iedere straf te zullen accepteren. Beiden zijn schuldig bevonden aan betrokkenheid bij de ontvoering en opsluiting van Dutroux’ slachtoffers. Martin is bovendien schuldig bevonden aan de dood van de 8-jarige meisjes Julie en Mélissa, die de hongerdood stierven in de kelder onder Dutroux’ huis, doordat Dutroux in de gevangenis zat en zijn toenmalige vrouw Martin hun geen eten bracht.

Michel Nihoul zei het oordeel van de jury te aanvaarden. Hij is schuldig bevonden aan drugshandel, maar vrijgesproken van medeplichtigheid aan de ontvoering van de meisjes en van lidmaatschap van de bende van Dutroux. Wel was Nihoul lid van een bende die handelde in drugs, in mensen en in valse papieren. Zijn vrijspraak van de ontvoeringen betekent dat Dutroux volgens de jury en de rechters geen deel uitmaakte van een groter netwerk.

Dutroux gaat volgens een van zijn vier raadslieden waarschijnlijk toch beroep aantekenen bij het hof van cassatie in Brussel, omdat hij vindt dat vooraf al vaststond dat hij schuldig verklaard zou worden. Dat betekent dat het hoogste hof van België kijkt of er procedurefouten zijn gemaakt tijdens het proces. Is dat het geval, dan moet het proces geheel of gedeeltelijk over worden gedaan. Voorzitter Goux heeft zulke vormfouten uitvoerig proberen te vermijden. Daarom liet hij Dutroux op een bepaald moment ook drie uur aan het woord. Verder is er eventueel nog beroep mogelijk bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg.

Na een dankwoord van Goux aan advocaten en juryleden kwam een einde aan het ”proces van de eeuw”, dat bijna vier maanden duurde en bij begin en einde op grote internationale belangstelling kon rekenen. De komende dagen begint achter gesloten deuren nog een apart civiel proces over schadevergoeding aan ouders en de overlevende slachtoffers Sabine en Laetitita.

De Belgische overheid heeft daarvoor een speciaal fonds voor slachtofferhulp ingeroepen. De oprichting van dat fonds is één van de hervormingen van justitie, die het gevolg zijn van de zaak-Dutroux. Het grootste deel van de compensatie is bestemd voor het betalen van de advocatenrekeningen van de ouders en slachtoffers.

Het proces heeft de Belgische overheid tot nu toe ruim 4 miljoen euro gekost, exclusief de verbouwingskosten van het justitiepaleis in Aarlen. Voor het proces zijn ruim vierhonderd agenten ingezet, die overigens nauwelijks hoefden in te grijpen.