Besluit Straatsburg over pulsvisserij gebaseerd op emoties
Geheel onverwachts heeft het Europees Parlement dinsdag de ban uitgesproken over de pulsvisserij. Nederlandse Noordzeevissers, die samen tientallen miljoenen euro’s in deze nieuwe techniek hebben geïnvesteerd, zijn onthutst. Terecht. Wat daar in Straatsburg is gebeurd, is ronduit schandalig. Parlementariërs, van wie een burger mag verwachten dat ze tot een afgewogen oordeel komen, hebben zich meer laten leiden door emoties dan door feiten. Of, zoals Europarlementariër Van Dalen (ChristenUnie-SGP) het zei: Beeldvorming heeft het gewonnen van wetenschap. Dansende activisten in witte pakken, die de suggestie opriepen dat vissen door de Nederlanders gruwelijk gefolterd worden, maakten kennelijk meer indruk dan een presentatie van onafhankelijke onderzoekers. Een flinke scheut onvervalst protectionisme van Franse en Britse zijde deed de rest.
Hoewel de uiteindelijke beslissing pas valt in onderhandelingen tussen het Europees Parlement, de lidstaten en de Europese Commissie, ziet het er nu toch wel heel donker uit voor de pulsvisserij. Nederland likt zijn wonden. Na de kater komt ook de bezinning. Waarom ondervindt onze visserij zo veel tegenstand, niet alleen van fanatieke milieuactivisten –er zijn ook milieuorganisaties die de puls wél een kans willen geven– maar ook van collega-vissers uit andere landen?
De pulsvisserij heeft onmiskenbaar grote voordelen, economisch én ecologisch. In vergelijking met de door de milieubeweging verfoeide boomkorvisserij gebruiken de schepen veel minder (dure) brandstof en stoten ze dus ook minder CO2 uit, komt er minder bijvangst in de netten en blijft de zeebodem meer gespaard. Het is dan ook begrijpelijk dat de vissers graag willen omschakelen.
De kans daartoe lag voor het grijpen toen opeenvolgende bewindslieden maar liefst 84 pulsontheffingen uit Brussel wisten binnen te slepen. Dat die ontheffingen tijdelijk waren en gekoppeld aan de eis van wetenschappelijke onderbouwing van de ecologische voordelen, daar maakte niemand zich druk over. Maar naar nu blijkt heeft de milieubeweging een haakje gevonden: de langetermijneffecten op het leven in zee zijn nog niet precies bekend.
Wat Nederland ook heeft onderschat, zijn de sociale gevolgen voor de kleinschalige Franse en Britse kustvissers. Die maken schrale jaren door. Zij geven de schuld aan de pulsvissers, die alle vis voor hun neus zouden wegkapen. Ze hebben wellicht een punt. Hoewel er ook andere verklaringen zijn –de vis zou door de opwarming van het zeewater naar het noorden trekken– is bekend dat kotters met pulstuig in water kunnen vissen waar ze vroeger met de boomkor niet terechtkonden, ook dicht onder de Franse en de Britse kust.
Zondag werd er in Urker kerken voorbede gedaan voor de vissers. „Wij verwachten het niet van acties, maar van de Heere alleen”, verklaarde een predikant. Die uitspraak heeft sinds dinsdag een ongedachte diepte.
