Als ik de tarieven zie, begrijp ik ook wel waarom. Ze vragen een hoog tarief aan zowel de koper (tot wel 4 procent van de koopsom) als aan de verkoper.

Mijn vroegere kapper kluste bij als makelaar. Bijbeunen is trouwens heel Italiaans. Het kwam weleens voor dat mijn kapper tijdens een knipbeurt werd gebeld door een geïnteresseerde koper. Dat ging via een vaste lijn. De spiraaldraad hing minutenlang om mijn lokken en ik hoopte maar voor hem dat hij zijn schaar niet voor de hoorn aanzag.

Een ander lid van het makelaarsgilde was Luca, die pakken droeg met te korte pijpen en zijn blote voeten zonder sokken in zijn schoenen stak. Dat schijnt momenteel in de mode te zijn, vermoedelijk bij een bepaald slag mensen, en hopelijk ook niet voor lang.

Luca had wel –wat later bleek– onze droomwoning in zijn portefeuille. Dus heb ik diverse keren achter die hoogwaterpijpen moeten lopen – bij de eerste bezichtiging, de tweede keer kijken, nog eens met de architect op inspectie, met de taxateur van de bank…

We waren bijna rond toen er zich een probleem aandiende. Hoorde de cortile, de binnenhof, eigenlijk wel bij de woning? Of was dat collectief bezit van het condominio, van ook de eigenaren van de andere appartementen? „Natuurlijk hoort hij bij de woning”, zei Luca, die leek op de spreekwoordelijke handelaar die als het moest zijn eigen mamma bij opbod zou verkopen.

Maar de beheerder van het appartementencomplex was er lang niet zo zeker van. In de vorige koopakte, uit de jaren 50, stond er niets over in.

Als je niets zwart op wit hebt staan, heb je de poppen aan het dansen – is het niet nu, dan wel in de toekomst. Voor je het weet heb je oorlog in je condominium.

Dat zie je overal om je heen. Het komt weleens voor dat je in een flat de lift wilt nemen. Je staat erin, maar dat ding komt niet omhoog. Je drukt weer op de knop, en nog eens, je schopt zachtjes tegen de deur om een mogelijk defect contact te activeren, maar er komt geen beweging in de lift.

Dan valt je oog op een ”gettoniera”, een kastje waarin een ”gettone”, munt, gaat. Je gooit er geld in en warempel: de lift ontwaakt. Dat kastje is natuurlijk aangebracht door de bewoners van de hogere etages die, uitgerust met een speciale gettoniera, wraak nemen op het feit dat de eerste etage niet heeft meebetaald aan de installatie van de lift.

De notaris bij wie we het koopcontract wilden tekenen, zag geen vuiltje aan de lucht. In de vorige akte was er alleen sprake van „een klein terrasje.” Daarmee kon ook het balkonnetje van de woning worden bedoeld. De notaris promoveerde het terrasje eenvoudig tot cortile en voegde in de gekopieerde tekst van de nieuwe akte toe: „en een balkon.” Zo’n notaris zou je iedereen aanraden.

En na ruim vijftien jaar ben ik dan eindelijk thuis in Rome.