Je zou het rentmeesterschap kunnen noemen. Dat mag dan wat ouderwets klinken, tegenwoordig kleedt men deze heer Rentmeester in een duurzame jas. Duurzaamheid dus. En deze heer Duurzaamheid neemt voluit de verantwoordelijkheid voor het planten van die appelboom.

Nu heeft de hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad, dr. ir. S. M. de Bruijn, een fantastische aanzet gegeven om met 95 stenen „de vijver opnieuw te laten rimpelen. Zoals in 1517. Als uitnodiging voor een dispuut.” Niet vastgespijkerd op de deur van de Grote Kerk in Apeldoorn. Wel breed gepubliceerd om het gesprek in gezin, kerk, school en samenleving te voeren. Een initiatief dat mijns inziens een vervolg verdient.

Enkele stellingen raken het bovengenoemde thema duurzaamheid (onder andere 6, 11, 72, 85). Een containerbegrip dat om verdere uitwerking vraagt. Op z’n minst is de vraag legitiem: welke ecologische voetafdruk laat u op deze aarde achter?

Wie wil weten wat zijn of haar (consumptie)gedrag met de aarde (= schepping) doet, kan daarvoor op internet allerlei tests vinden. Om thuis in te vullen. Of met een schoolklas. Je krijgt dan een serie vragen voorgeschoteld over voedselgebruik, huisvesting, reis- en koopgedrag en afvalscheiding. De test mondt uit in een eindscore met jaarlijks CO²-uitstoot met bijbehorende tips om deze belasting te verminderen.

Nu heb ik mij eerlijk gezegd nooit zo erg hiermee beziggehouden. Ik was dan ook bijzonder verrast door de uitslag van de test: „You’re amazing!” En een groen vinkje bij het behalen van de 2020-doelstelling. Dat zal er wel mee te maken hebben dat ik de Engelse test genomen heb met de Engelse normering.

Opvallend genoeg zijn veel jongeren op een positief bewuste manier met dit thema bezig. Veel nieuwe start-ups spelen in op concrete ecologische uitdagingen. De plasticsoep in de oceaan, voedselverspilling, het tegengaan van het uitbuiten van werknemers en het gebruik van energiezuinige techniek. De nieuwe generatie geeft duurzaamheid veel sterker een plek in het denken en doen. Maar ook ouderen worden zich steeds bewuster van het belang hiervan.

En zo krijgen zaken als afvalscheiding, gezonde schoolkantines, duurzame huisvesting en delen in plaats van kopen langzaam voet aan de grond. Maar doen we dan alleen aan duurzaamheid omdat dit ook duurzaam is voor onze portemonnee? Of hebben we hier ook een ideaal en opdracht in de geest van de appelboom? Hier dient zich een nieuw tafelgesprek aan. beeld Marianne Witvliet