Volgens Einder keek iedereen aanvankelijk verbaasd naar de tv. „Ineens hoorden we geratel, dat kunnen door de afstand haast geen schoten zijn geweest, maar iedereen rende in paniek naar binnen. Dan ren je ook voor je leven, hoor.” De twee schuilden vervolgens in een bijkeuken, een keuken, een hotelkamer en renden toen de straat over naar een hotel waar ze enkele uren in een personeelskantine hebben gezeten. Eenmaal daar mocht er niemand meer in of uit. „Toen na vijf minuten toch nog een deur openging, trok ik snel een tafel over me heen. Je bent toch wel bang.” Ze spraken nog een Frans meisje, dat ook bij de schietpartij was in de Bataclan in Parijs.

Het stel zat daar met zo’n veertig tot vijftig andere mensen en kon alles live volgen op tv. „Op een gegeven moment hoor je hoeveel doden en gewonden er zijn gevallen.” Na drie uur mochten ze weer naar buiten. „We kwamen op een totaal verlaten strip. Alle lichten brandden nog en je hoorde Britney Spears uit de speakers, maar verder zag je alleen zwaar bewapende agenten.”

Inmiddels zijn Einder en haar vriend weer in hun eigen hotel en zijn ze redelijk gekalmeerd. „Maar dat moment dat je rent, vergeet je nooit meer.” Volgens de Nederlandse wordt overal opgeroepen bloed te doneren. „Ik ben net nog naar een bloedbank gereden, want ik zat in mijn hotelkamer en wilde iets doen. Ze accepteerden alleen geen bloed van Europeanen. De sfeer daar was heel bijzonder. Het was er overvol, veel jonge mensen. De rij stond tot ver buiten de deur en iedereen klapte voor je.”

Ze vond de Amerikanen wel opvallend stil. „Ik ben gewend dat ze altijd wel kwebbelen. Maar iedereen keek tv en stond voor zich uit te staren. Misschien omdat het de zwaarste schietpartij ooit is in de VS. Het leek bijna alsof ze wel wat gewend zijn, maar in deze grootte niet.”