Column (Wim van Egdom): Vogelnest (II)
Eerlijk is eerlijk: ik heb me behoorlijk verkeken op het vogelnest dat ijverige duiven onder een stoel op m’n balkon hadden gebouwd terwijl ik in het voorjaar op vakantie was. Het werd een veel langduriger experiment dan verwacht.
De kleine vogeltjes werden in een razend tempo groot. De moederduif had er dan ook een dagtaak aan om haar kroost te voeden. En dat deed ze vol overgave en met een bewonderenswaardige trouw. Ik kon het in m’n hele flat horen als moeder weer op het balkon geland was met een versnapering, want dan piepten de jongen onder de stoel dat het een lieve lust was.
Op een gegeven moment zag ik de jonkies heel voorzichtig onder de stoel vandaan kruipen en begonnen ze over het balkon te waggelen. Maar veel stelde het allemaal niet voor en ik vroeg me enigszins wanhopig af hoe deze dieren ooit vanaf de balkonvloer op de rand van het balkonhek terecht moesten komen om het echte leven in te kunnen vliegen.
Maar ook daar had moeder duif blijkbaar voor doorgeleerd. Op een gegeven moment ging ze op het hek zitten koeren om duidelijk te maken dat ze eten had voor de jonkies. Maar ze moesten het wel komen halen. Na veel gepiep sprong de brutaalste fladderend op een voetenbankje en vandaar ging het verder omhoog naar het hek. Het ging een paar keer mis, maar op een gegeven moment zag ik ze op de rand van het balkonhek zitten wachten tot moeder duif terugkwam.
Op een goede dag vlogen ze dan eindelijk uit. Opgelucht begon ik die middag het nest –beter gezegd: de mest– op te ruimen. Trots op mezelf dat ik dit experiment toch maar geklaard had.
Maar ’s avonds hoorde ik geritsel onder de stoel en daar zaten de twee jonge duifjes weer. Dicht tegen elkaar aangedrukt en star naar de grond kijkend, alsof ze zo onzichtbaar bleven voor de akelige man die iedere keer met hun woonhuis aan het schuiven was. En ze bleven terugkomen. Iedere avond. Net toen ik de hoop had opgegeven dat ze ooit zouden wegblijven, kwamen ze niet meer terug. Het was klaar.
Een paar weken was het rustig, maar toen vond ik weer takjes op m’n balkon. De waarschuwing van een kenner bleek waar: ze komen terug voor een tweede leg. Maar dat moet toch echt ergens anders, besloot ik ferm. En dus raapte ik iedere dag de paar takjes op.
Inmiddels zijn er geen takjes meer te vinden. Soms komen de duiven nog even gezellig wat koeren op m’n balkonhek. Maar dat logeren er niet meer in zit, lijken ze nu definitief geaccepteerd te hebben.
