Dagelijks komen ze binnen. Tientallen foto’s van demonstranten in Venezolaanse steden. Het zijn vaak spectaculaire beelden, met vuurwerk en veel actie. De rook van traangas geeft het geheel bijna iets surrealistisch.

De praktijk is echter niet zo surrealistisch. Al maanden is het onrustig in het land. Maar ach, het is Zuid-Amerika. Dus waarom zouden we daar al te veel aandacht aan besteden? Dat deden we hooguit toen de vorige president Hugo Chavez ooit met militaire actie tegen de Nederlandse Antillen dreigde.

Intussen vergeten we misschien dat Venezuela de grootste oliereserves ter wereld heeft. Dat mag in deze tijd van zoeken naar duurzame energie wat minder belangrijk lijken, maar nog altijd is de wereld in grote mate afhankelijk van het zwarte goud.

Bovendien dreigt de onrust in Venezuela over te slaan naar andere landen in de regio. In Brazilië is het eveneens al maanden onrustig. In Colombia is nog maar kort een fragiel en omstreden vredesakkoord van kracht.

De problemen in Venezuela zijn nog niet zo eenvoudig op te lossen. De maatschappij is fundamenteel verdeeld tussen socialistische chavisten, aanhangers van wijlen president Chavez, en de oppositie.

De chavisten prijzen de manier waarop Chavez en zijn opvolger Maduro de Venezolaanse olie-inkomsten hebben aangewend om de ongelijkheid in de samenleving te verminderen. Hoewel ze over Maduro minder te spreken zijn dan over zijn voorganger. Zij verwijten de oppositie dat ze vooral uit de elite bestaat, die arme landgenoten uitbuit en zichzelf alleen maar verder verrijkt.

De oppositie beschuldigt op haar beurt de regeringspartij PSUV ervan de democratische waarden van de rechtsstaat te ondergraven en de economie om zeep te helpen.

De economische neergang wordt deels veroorzaakt door dalende olieprijzen. Daar kan de regering als zodanig niet zo veel aan doen. Wel zou de overheid naar alternatieve inkomstenbronnen kunnen zoeken. Jarenlang is er te eenzijdig op de opbrengsten uit de olieverkoop geleund.

Met de beschuldiging dat de regering de rechtsstaat ondergraaft, heeft de oppositie wel een punt. Eind maart probeerden de autoriteiten bijvoorbeeld via het hooggerechtshof het parlement buitenspel te zetten. Die beslissing werd weliswaar na drie dagen teruggedraaid, maar het wantrouwen bleef.

In gesprek

Het wordt hoog tijd dat regering en oppositie serieus met elkaar in gesprek gaan. Dagelijkse rellen ontwrichten Venezuela alleen maar verder en verdiepen de kloof tussen beide partijen.

Om nog maar niet te spreken van de tientallen doden en gewonden die inmiddels bij de dagelijkse confrontaties tussen demonstranten en ordetroepen zijn gevallen.