Ingrid gaf haar jawoord nadat zij en haar vader onderzoek hadden gedaan naar het verleden van Nederlander Willem. Dat was niet mals. Zo had hij meegewerkt aan het oppakken van mensen die later zijn gefusilleerd. Toch werd de gang naar het stadhuis gemaakt en hoewel het huwelijk alles tegen leek te hebben, pakte het goed uit. „Ze waren dol op elkaar”, zegt hun dochter.

Het paar vestigde zich in Oosterbeek, waar de Slag om Arnhem hevig had gewoed en waar iedereen Willems foute geschiedenis kende. En dan kwam hij ook nog eens aanzetten met een vrouw met een Duits accent, van wie weer niemand de ‘goede’ geschiedenis wist. „Hij kon geen Nederlandse vrouw krijgen, werd gezegd.”

Isabel ontdekte toen ze zes was, dat er iets aan de hand was met haar ouders. „We gingen naar een familiereünie van de Van Boetzelaers, maar maar velen van hun generatie keerden zich van ons af.” Daarna zag ze andere signalen. „Sommige kinderen mochten niet bij me komen spelen. In bepaalde winkels werden we niet geholpen.”

De oorlog begon echt een rol te spelen voor Isabel toen in 1976 in Nederland opnamen werden gemaakt voor A bridge too far, de film over de Slag om Arnhem. Toch duurde het tot haar vader stokoud was toen Isabel besloot hem uit te horen. Want al had ze het vonnis tegen hem mogen lezen, ze moest er meer van weten voor het te laat was. Ze controleerde zijn verhaal in het archief van de bijzondere rechtspraak. „Het was schokkend. Hoe had hij dat kunnen toelaten?! Maar dat heeft hij achteraf zelf ook nooit kunnen begrijpen.”

Isabel wijt het aan zijn ‘doodse’ jeugd, waaruit de jonge Willem kon uitbreken toen hij een vriendinnetje kreeg in een leuk gezin met drie jongens. „Die waren pro-nazi en hadden het over avontuur, gemeenschapszin en veel sporten.”

Willem is overleden, Ingrid is bij de presentatie van het boek.