Als voorzitter van het Internationaal Asbestcongres donderdag en vrijdag in Amsterdam maakt hij zich samen met alle aanwezige wetenschappers, nabestaanden en slachtoffers hard voor deze zaak. De vervuiler betaalt, is het motto van het congres. Maar overheden moeten asbestslachtoffers wel bijstaan, vindt Ruers. Nederland loopt op internationaal gebied voorop, stelt hij. Toch is het ook hier nog niet goed geregeld.

Werknemers en hun huisgenoten die door asbest buik– of longvlieskanker (mesothelioom) hebben opgelopen krijgen sinds vorig jaar zomer wel een voorschot van bijna 16.000 euro. Maar de vrouw uit Drenthe die onlangs op 52–jarige overleed omdat ze als boerendochter op het erf van haar ouders was blootgesteld bij het verwerken van asbestdakplaten, niet.

Ook mensen in de buurt van Harderwijk en gemeente Hof van Twente, waar asbestafval van de fabriek van Eternit in wegen en paden is verwerkt, lopen een voorschot mis, vertelt Ruers. Hoeveel asbestslachtoffers hier uit voortkomen is nog niet bekend. De jurist kent er zes, van wie zes boerinnen die leefden op een erf dat ooit is verhoogd met het gratis afval van de fabriek. Ook consumenten en privé–personen die bijvoorbeeld ooit zelf een asbestplaatje achter de kachel hebben geplaatst komen niet voor de regeling in aanmerking, zegt Ruers.

Daarnaast wijst Ruers erop dat slachtoffers over de hele wereld dezelfde rechten hebben. „Eternit meet met twee maten", stelt hij. Het gerechtshof in Arnhem bepaalde vorige maand nog definitief dat de firma Eternit de eerder genoemde vrouw uit Drenthe een schadevergoeding moet betalen. Ruers was haar advocaat. De van oorsprong Zwitserse firma had echter ook bedrijven in Zuid–Afrika, maar is daar weggegaan zonder iets te doen, vertelt hij. „Eternitslachtoffers in ontwikkelingslanden krijgen niets."