„U benaarstigende te behouden de enigheid des Geestes door de band des vredes.”

Degenen die met elkaar, de ander veroordelende, kerken oprichten zodra hun verleiders het over een geloofsartikel oneens worden, verbreken de eenheid van de kerk. Ook zij die de evangelische dienst der prediking geringschatten en ook het avondmaal niet met de luthersen (dus: protestanten), zoals zij dat noemen, willen vieren, omdat naar hun oordeel de predikanten en doorsneeavondmaalsgasten niet zonder zonde zijn, keren zich tegen de eenheid van de kerk. Hetzelfde geldt van alle geestdrijvers die preken, Bijbellezen, doop en avondmaal minachten en alleen wonderlijke dingen te zeggen hebben over de inblazingen van de Geest. Ook de zuiversten in het geloof verbreken de eenheid wanneer zij niemand kunnen dulden of voor lidmaten van Christus en de gemeente willen erkennen die niet in alle onderdelen hun opvatting onderschrijven. Wanneer zij de eenvoudige zielen die hun dwaasheid niet direct opgeven als zij door een dispuut overwonnen of vermaand zijn, haten en graag zouden zien dat zij werden gestraft. Over de eenheid der kerken heeft Augustinus rijkelijk gediscussieerd in zijn boeken over de doop. (Laten we daarbij bedenken de nederige gestalte der kerk). Christus werd in de stal geboren en had geen plaats in de herberg (Lukas 2). Hij had geen plaats waarop Zijn hoofd kon rusten (Mattheüs 8). Hij reed op een ezel (Mattheüs 21). Lazarus mocht nog niet samen met de honden de brokjes hebben (Lukas 16).

Anastasius Veluanus, pastoor in Garderen

(”Der leken wechwijser”, 1554)