Dit bericht kreeg mijn vrouw woensdagochtend van de ouder vertegenwoordigster van de klas van mijn 8-jarige kind. Zojuist hadden drie aardbevingen op rij Midden-Italië getroffen. We hadden ze in Rome gevoeld. De vloer ging telkens op en neer. We zijn eraan gewend geraakt.

Op 24 augustus had bij Amatrice een zware beving plaats, die het leven kostte aan zeker 300 mensen. Op 30 oktober volgde een zeer zware aardschok, die door goed handelen van de Italiaanse burgerbeveiliging geen slacht offers veroorzaakte.

Het epicentrum bevindt zich telkens in de Apennijnen, op de grens van Umbrië, Lazio en de Abruzzen. Rome ligt op zo’n 100 kilometer afstand. Als de bevingen hier al hun effect hebben, is het voor te stellen hoe erg het moet zijn in het rampgebied. Zeker nu daar een dik pak sneeuw ligt.

Woensdag stortte de klokken toren van de kerk van de heilige Augustinus in Amatrice in. Hij was door alle bevingen van vorig jaar sterk verzwakt.

Mijn vrouw is ziek thuis, dus ga ik de kleine halen. Op het plein zijn de kinderen in opperbeste stemming. Ze zijn zomaar vrij. Het is net als vroeger wanneer er ijs lag of sneeuw was in Nederland. IJsvrij! Aardbevingsvrij!

De burgemeester van Rome, Virginia Raggi, heeft naast de meeste scholen onmiddellijk de twee metrolijnen laten sluiten. Raggi heeft het als burgemeester politiek uiterst lastig en wil laten zien wie er aan de touwtjes trekt.

De bevingen zijn ook in het Vaticaan te voelen. Paus Franciscus houdt net zijn wekelijkse audiëntie voor 5000 mensen. De aanwezigen in de hal worden niet geëvacueerd en de paus rept met geen woord over de aardbeving.

Na de eerste schrik komt er ook kritiek. Waarom zo veel poeha als er in Rome niets is gebeurd? „Belachelijk dat we de kinderen niet zelf van school kunnen halen”, meldt de oudervertegenwoordigster. Je had haar moeten horen als de school was ingestort. Het is ook nooit goed.