”Romans”, ”cd’s”, ”dagboeken”, ”breekbaar!” staat met viltstift op het karton geschreven. De muurtjes van opgestapelde bananendozen moeten Elise (20), Cathinka (16) en Lidy-anne (7) nog enige privacy bieden op hun slaapzaal.

Binnenkort krijgen ze ieder een kamer voor zich. Dat was ook de reden dat Erik en Corina Ruissen in september 2014 hun huis in Meteren te koop zetten. Ook vrijer wonen stond op hun verlanglijstje. Het nieuwbouwhuis, waarvan ze vorig week de sleutel kregen, is vrijstaand en omgeven door water en groen. Ze hopen op meer rust dan in Meteren. „Maar je neemt jezelf mee. Daarom willen we ons nieuwe huis een naam geven: Repos Ailleurs – de rust is elders”, zegt Corina.

Onder de brug

Hun vorige huis moesten ze maar liefst 25 keer opruimen voor kijkers. Maar die kijkers werden geen kopers. Tot in januari. De Ruissens kwamen voor een „moeilijke” keuze te staan: verkopen of niet verkopen? Al anderhalf jaar lagen de bouwtekening en kavelvergunning voor hun nieuwe woning klaar. Maar inmiddels stond ook een hartoperatie voor Erik op de planning. In het najaar van 2015 ontdekten de artsen bij hem een lekkende hartklep.

Ze besloten de verkoop door te zetten, maar zonder al een nieuw contract te tekenen. „Je hoopt en bidt dat je door de operatie heen komt. Maar als dat niet het geval zou zijn, had Corina iets anders moeten zoeken”, zegt Erik.

Volgend probleem: verhuurders wilden hun geen tijdelijke woonruimte bieden. Corina: „Zo’n huis zou dan vol staan met onze spullen. Je komt er niet aan toe om alles uit te pakken, en dat toont niet voor eventuele kopers.”

Een vriend van zoon Jorian (22) kwam met de tip voor het kantoorpand. Eigenlijk geen officiële woonlocatie: „U woont nu onder een brug”, zoals de notaris het zei. De gemeente weet ervan af en gedoogt het.

Na de operatie, half februari, ging het even niet zoals gehoopt: Erik raakte zijn geheugen kwijt. „Ik wist niet eens meer waarom ik in het ziekenhuis lag.” Op zondagmorgen, zes dagen voor de verhuizing, werd er in hun kerk, de gereformeerde gemeente, gebeden om herstel. Dat gebeurde. Drie dagen voor de verhuizing mocht Erik weer naar huis. „Bijzonder hoe de Heere alles leidt.”

Tijdens de verhuizing moest het gezin het zonder vader stellen. Die zaterdagmorgen stonden er gemeenteleden op de stoep om te helpen. Hilco (18): „Iedereen moest gewoon zijn eigen bende in een doos duwen.” Corina: „Op de dag zelf heb ik de slaapkamerkast nog uit elkaar staan schroeven. Zoiets had ik nog nooit gedaan. Ik weet ook niet hoe ik het al die weken daarvoor voor elkaar gekregen heb met inpakken, mijn werk en de ziekenhuisbezoeken.” Pas in mei, na de bruiloft van hun oudste zoon, keerde de rust terug.

Slaapzalen

Wonen in een kantoor, dat gaat prima. Het gezin geniet de luxe van twee dames- en twee herentoiletten. Een douche konden ze eenvoudig aansluiten in het hokje waar eerst een urinoir zat. De kookplaten in het kantoorkeukenblok maken het ‘huis’ compleet. De jongens –Jorian, Hilco en hun 9-jarige broertje Marius– hebben naar eigen zeggen het mooiste plekje van het pand veroverd. De meiden zijn juist blij dat ze deze week weg kunnen: zij moeten het in hun slaapvertrek zonder kachel, raam, airco en deur stellen. Vader en moeder missen vooral een tuin.

De negen maanden ‘onder de brug’ had niemand willen missen. Cathinka: „We spelen nu elke zondag spelletjes. Elise en ik hebben elkaar beter leren kennen nu we één grote kamer delen.” Erik: „We zijn meer een gezin geworden.”

Dit is het vijfde deel van een serie interviews over ingrijpende of opvallende veranderingen in het leven van mensen in het afgelopen jaar.