Toen de Brit Laurence Garnett in 2010 in Bethlehem aankwam om leiding te geven aan House of Hope, een tehuis voor gehandicapten, kwam het bestuur terug op zijn benoeming. Garnett wist zich echter geroepen, bleef, en zette een opvangtehuis op voor zeer zwaar gehandicapte kinderen.

„Het meeste wat mensen tegen hen zeggen, begrijpen ze niet”, maakt hij duidelijk. „Ze dragen luiers omdat ze niet geleerd hebben een toilet te gebruiken. Ze slopen dingen, springen van het dak. De gezinnen waar ze uit komen, weten geen raad met hen. Daarom zitten ze thuis soms vast aan kettingen of zijn ze in schuren opgesloten.”

Garnett werkt in het opvang­tehuis Beit Yusuf, in Beit Sahur, dicht bij de plek waar volgens de christelijke traditie ooit de herdersvelden lagen. Drie en een half jaar geleden betrok hij dit gebouw. Hij sprak met de eigenaar af dat hij zou zorgen dat het zou worden opgeknapt in ruil voor de huur van een paar jaar.

Hij woont er zelf ook, samen met zijn vrouw en drie kinderen, die in de buurt naar een Engels-Arabische school gaan. Over anderhalf jaar loopt het contract voor de gebouwen echter af. Tegelijk vraagt hij zich af of dit huis groot genoeg zal voor zijn werk, dat zich steeds verder uitbreidt.

„We missen voldoende ruimte voor onze activiteiten”, zegt Garnett. De kinderen moeten in een omgeving zijn waar ze onder begeleiding worden gestimuleerd door licht, geluid, aanraking en beweging. Dan gaan de hersens zich ontwikkelen. Ze zullen nooit leren lezen en schrijven. En de meesten zullen ook nooit kunnen praten. Maar ze kunnen wel degelijk dingen leren.”

De statistieken laten zien dat het overgrote deel van deze kinderen niet de leeftijd van 35 jaar zal bereiken.

Waardering

De stichting die Garnett oprichtte, Love into Action, heeft vier buitenlandse vrijwilligers in dienst, die financieel gesteund worden door vrienden en kerken. Verder zijn acht, lokale, betaalde krachten aangetrokken. Er is ook een Nederlands echtpaar betrokken: Peter en Tineke ’t Lam.

Love into Action helpt momenteel vijftig kinderen en hun gezinnen. De kinderen komen eens in de twee maanden een week naar Garnetts centrum. De overige weken worden de gezinnen door de teams van zijn organisatie opgezocht. Deze teams bestaan uit christenen en moslims.

Het gaat er Garnett niet alleen om dat de kinderen zich ontwikkelen, maar ook dat de houding in de gezinnen tegenover de gehandicapte kinderen ver­andert. „Met een andere mentaliteit wordt ook de zorg beter, blijkt uit onderzoek. Dat is het belangrijkste doel van ons werk.”

Medewerkers van Love into Action laten gezinsleden daarom zien wat ze met de kinderen kunnen doen. „We brengen speelgoed mee, spelen met hen, borstelen hun haar en verzorgen hun wonden. We laten zien hoe we de kinderen vasthouden. We laten zien dat we gehandicapte kinderen waarderen. We maken ook het huis schoon, doen de was en koken. De liefde van God verandert mensen echt als ze zien wat die concreet betekent.”

De stichting werkt vooralsnog enkel met islamitische families. „We hebben ook verschillende christelijke gezinnen ontmoet die gebaat zouden zijn bij hulp. Maar de situatie van de kinderen daar was niet zo schrijnend als bij andere gezinnen. Christenen vormen bovendien maar 1 procent van de bevolking.”

Snoepjes

Garnett loopt soms tegen culturele barrières aan. „Er leven sterke vooroordelen in de samenleving over gehandicapten. Ook jonge Palestijnen die zijn opgeleid voor de gehandicaptenzorg kampen daarmee. Mensen vinden dat je eigenlijk een betere baan had moeten vinden. Daarbij komt dat hulpverleners vaak niet met de zwaarste gevallen willen werken. Iemand moet uit speciaal hout gesneden zijn om zich daaroverheen te zetten.”

Zijn organisatie onderhoudt contacten met het Palestijnse ministerie van Welzijn. Daar is echter onvoldoende geld beschikbaar om optimale hulp te bieden. Garnett schat dat er op de hele Westoever zo’n 4000 zwaar gehandicapten zijn, van wie er misschien 2000 in beeld zijn bij hulpverlenende instanties.

Garnett hoopt zich de komende tijd in te zetten voor een actievere rol van de overheid.„Als we echt om de jonge mensen geven, dan moeten we ons met het politieke debat bemoeien.”

Rond Kerst bezoeken medewerkers van Love into Action de gezinnen. „We nemen dan kleine cadeautjes mee. Snoep voor de kinderen, dekens of kleren. We geven hun dan iets omdat God ons allen een Gift gaf in Zijn Zoon, de Heere Jezus. Misschien worden ze genegeerd door hun gemeenschap, of zelfs hun familie, maar God negeert hen niet. Dat willen we ermee uitdrukken. Er is hoop voor het hele gezin.”