Commentaar: Ook volgend jaar Week van het leven
Heeft de vorige week gehouden Week van het leven opgeleverd wat hij moest opleveren? Het antwoord daarop hangt natuurlijk af van je verwachtingspatroon. Wie hoopte dat tal van media enthousiast op het thema zouden inzoomen, is misschien teleurgesteld. Alleen al het feit dat er in de VS presidentsverkiezingen waren, zoog alle media-aandacht naar dat Amerikaanse spektakel. Verondersteld dat seculiere nieuwskanalen aandacht aan de Week van het leven hádden willen schenken, dan was de tweestrijd Clinton–Trump voldoende reden om daar uiteindelijk vanaf te zien. Veelzeggend is dat de aansprekende lichtjesactie van aan de SGP gelieerde vrouwen alleen verslagen werd in RD en ND.
Teleurgesteld zullen ook de mensen zijn die de hoop koesterden dat het lanceren van zo’n Week van het leven en het op doordachte wijze het gesprek aangaan over het gevoelige onderwerp abortus, bij prochoicemensen meteen tot enige bezinning zou leiden. Ook dat viel tegen. Want hoezeer Bijbelgetrouwe christenen anno 2016 ook hun best doen om het steeds weer beduusd makende aantal van jaarlijks 30.000 abortussen op een verstandige wijze aan de orde te stellen –niet prekerig, niet meteen veroordelend, niet met bloederige afbeeldingen maar met de meer softe aanpak van een avond van licht–; abortus provocatus blijft voor veel Nederlanders een onaantastbaar recht van de vrouw. Prolifemensen moeten daar met hun tengels vanaf blijven, vinden zij.
Dat je het bastion van een geharnast voorstander nog niet zomaar aan het wankelen brengt, bleek vorige week tijdens de behandeling van de VWS-begroting in de Kamer. Woordvoerders als Bouwmeester (PvdA), Dijkstra (D66) en vooral Voortman (GL) begonnen een heuse tegenaanval tegen de initiatieven van onder meer CU en SGP. Veel te gemakkelijk was in radiospotjes gesuggereerd dat de keuze voor abortus een simpele en eenvoudige was –in de categorie: zal ik een andere auto kopen of niet?–, protesteerde Voortman. Jammer genoeg is het kiezen voor een abortus nog altijd omgeven met taboes, meende het GL-Kamerlid. De Week van het leven versterkte volgens haar helaas dat taboe, al was het maar door te suggereren dat het aantal van 30.000 per definitie te hoog is.
Toch is noch de geringe aandacht in de pers, noch de stevige weerstand van seculiere politici maatgevend voor het nut en de noodzaak van de Week van het leven. Wie een reëel verwachtingspatroon heeft en het uitgangspunt koestert dat abortus zo’n belangrijk thema is dat Bijbelgetrouwe christenen elke mogelijkheid moeten aangrijpen om op zijn minst te pógen voorstanders aan het denken te zetten, kan positief op deze week terugblikken. Het debat ís weer gevoerd, in de Kamer en in zaaltjes in het land. Het signaal dat abortus niet normaal is, ís weer afgegeven; door radiospotjes zelfs aan elke burger die het horen wilde. En via het opzetten van een tienermoederfonds proberen prolifemensen ook in praktische zin iets te betekenen, namelijk door ongewenst zwangeren de helpende hand te bieden als zij kiezen voor hun kind.
Al met al toch voldoende reden om volgend jaar weer zo’n week te houden? Hoop doet leven!
