Voor de korte tijd dat hij in het land woont, spreekt hij goed Duits. Hoewel hij soms moeite heeft om zich uit te drukken. Via de telefoon vertelt hij over zijn vlucht, zijn ervaringen in Duitsland en de situatie van de jezidi’s, een kleine religieuze groepering die de eeuwenoude jezidireligie aanhangt, in Irak.

Khalaf en zijn familie vluchtten in 2014 voor de aanvallen van IS op de jezidische bevolking. Met een auto wisten ze weg te komen uit het bedreigde gebied. Ze kwamen terecht in een vluchtelingenkamp in het noorden van Irak. Van daaruit vertrok hij alleen richting Europa. Vanuit Irak ging de reis naar Turkije, Bulgarije, Servië. „Het grootste deel reisde ik te voet. We moesten ons regelmatig verstoppen.” Uiteindelijk kwam Khalaf vorig jaar via Frankrijk in Duitsland terecht.

Zijn ouders, drie broers en vier zussen heeft Khalaf moeten achterlaten in Irak. „Mijn familie is niet zoals ik. Vluchten, je verstoppen, ‘s nacht lopen; dat konden ze niet. Daarbij hadden we ook niet genoeg geld. Ik heb 10.000 dollar voor mijn vlucht moeten betalen.” Khalafs familie zit nog altijd vast in het vluchtelingenkamp in Noord-Irak. Af en toe hebben ze kort contact met elkaar via Facebook.

In Duitsland komt Khalaf in een asielzoekerscentrum terecht. Negen maanden duurt het voordat hij asiel krijgt. Naar omstandig­heden gaat het goed met hem. „In Duitsland is het veilig, meer hoef ik niet. Ik wil gewoon in veiligheid en vrijheid leven.”

Samen met een neef heeft hij een woning in Minden, in Noord-Rijnland-Westfalen. In het azc begint hij zelf via internet Duits te leren. Na zes maanden krijgt hij Duitse les. Inmiddels zit hij op het gymnasium, waar hij vooral bezig is om de taal goed te leren.

Khalaf voelt zich erg welkom in Duitsland. „De mensen hier zijn aardig. Ik heb veel goede mensen gevonden. Velen zijn bereid ons te helpen.” Het laatste jaar is het aantal geweldsdelicten, zoals brandstichtingen, met azc’s als doelwit sterk toegenomen. Maar Ziyad Khalaf zegt niet zo veel te merken van de vijandige sfeer.

Hij maakt zich vooral grote zorgen om de jezidische bevolking in het Midden-Oosten. Via media, Facebook en contact met familieleden volgt hij de situatie op de voet. Volgens hem worden jezidi’s ook in de vluchtelingenkampen achtergesteld en slecht behandeld. Waarom? Dat weet hij niet. „We willen niemand doden. Alleen leven, leren, plezier maken. Simpele dingen.” Hij vraagt zich af of zijn volk een toekomst heeft.

Khalaf is vooral boos over wat er twee jaar geleden in Irak gebeurde. Vooral de houding van de Iraakse bevolking zit hem dwars. „Ze hadden voor ons moeten opkomen. Ze hebben niets gedaan. Voor mij werken ze dan dus samen met IS.”

De jezidi wil graag geneeskunde studeren. Zijn hoop is om zijn familie naar Duitsland te halen. De kans daarop is zeer klein. Khalaf heeft geen wettelijk aanknopingspunt voor gezinshereniging en zijn familie heeft niet de middelen zelf naar Duitsland te komen.