Achten, radioloog bij het universitair ziekenhuis in het Belgische Gent, zou dinsdagmorgen vanaf Zaventem naar Duitsland vliegen. „Voor een werkbezoek”, vertelt hij woensdagmiddag per telefoon.

Ineens hoorde hij in de vertrekhal een eerste knal. „Ik zag mensen verschrikt weglopen. Zelf dacht ik: „Ik ben arts. Misschien kan ik slachtoffers helpen.” Ik heb me vermand. De wil om iets te doen was sterker dan mijn angst. Het was als het ware een onvrije keuze.”

Betonnen paal

Toen de arts naar gewonden liep, klonk „een nog veel hardere” explosie. „Ik voelde een luchtverplaatsing en zag mensen vallen. Stukken van het plafond kwamen los. Ik stond achter een betonnen paal. Daardoor werd ik niet geraakt door rondvliegende brokstukken. Er ontstond een enorme stofwolk. Het zicht was heel beperkt.”

Om zich heen zag Achten gewonden liggen. Een uur lang bleef hij bij hen. „Ik heb geprobeerd ze comfort te bieden. Door bijvoorbeeld iemand een geïmproviseerd kussentje te geven. Mensen waren in shock. Ik praatte met slachtoffers. Ze waren dan niet alleen. Iemand vroeg om zijn flesje water uit een rugzak. Dat gaf ik hem, al dronk de man er niet uit. Je doet wat die mensen je vragen. Later heb ik geholpen bij het verplaatsen van gewonden.”

Stukjes metaal

Het viel de arts op dat veel slachtoffers getroffen zijn door stukjes metaal, zoals spijkers. „Mensen hadden bijvoorbeeld gaatjes in hun kleding. Ook hadden ze zware rugwonden door rondvliegend metaal. Ik zag slachtoffers met complexe beenbreuken.”

Het frustreerde de arts uit Gent dat hij de eerste ogenblikken na de terreuraanslagen „niet veel” kon doen. „Ik had geen materialen bij me om mensen te helpen.” Na zo’n 20 minuten kwam er „professionele hulp”, vertelt Achten. „Een militaire arts, iemand die van aanpakken weet, hielp een bewusteloze dame met een zware wond aan haar rug.”

Vreselijk

Toen Achtens taak op het vliegveld erop zat, kwam zijn zoon hem ophalen. Die bracht hem terug naar huis in Gent. „Ik heb me gedoucht en ben daarna naar mijn werk in het ziekenhuis gegaan. Bezig blijven en praten over wat je meegemaakt heb: ik denk dat dat voor mij de manier van verwerken is.”

Het uur temidden van de verschrikkingen op het Brusselse vliegveld heeft forse impact op Achten. „Ik heb zeer vreselijke dingen gezien. Zeker toen die stofwolk verdween. Ik heb geprobeerd er het beste van te maken.”

Het universiteitsziekenhuis in Gent ving ook diverse slachtoffers van de terreuraanslagen op. „Iedereen in het ziekenhuis vindt het natuurlijk vreselijk wat er in Brussel is gebeurd. Het is zo onwezenlijk allemaal.”

Steun

Op internet reageren mensen ontroerd en lovend op het moedige optreden van de Gentse medicus. „Maak geen held van me. Dat ben ik niet”, reageert Achten. „Al voelt het wel alsof ik een nieuwe start in mijn leven maak. Ik ben blij met de massale steun, ook van kennissen en vrienden.”

De honderden (zwaar)gewonden wacht een zware periode, verwacht de arts. „Ze gaan een revalidatietraject in. Niet alleen fysiek zijn ze gewond. Ook psychisch.”