De rechtse Ford won in 2010 de burgemeestersverkiezingen in de Canadese stad met grote overmacht. Zijn aantreden bracht de gevestigde politieke orde, die de weinig diplomatieke Ford afschilderde als een olifant in een porseleinkast, in grote beroering. In 2010 werd hij afgezet en toen hij zich een jaar later opmaakte voor een nieuwe gooi naar de ambtsketen, stak kanker daar een stokje voor.

De „gewone man” in Toronto bleef de toegankelijke en aanraakbare Ford echter op handen dragen. Die beantwoordde telefoontjes naar het stadhuis graag zelf en gaf burgers zijn telefoonnummer om hem op de hoogte te houden van de behandeling van hun grieven. Hij was liever op straat dan in de raadszaal en liet vergaderingen niet zelden schieten voor de jonge footballers die hij coachte.

Ford kwam mede daardoor onder meer weg met een veroordeling voor rijden onder invloed en met tal van beledigingen aan het adres van een lange reeks minderheden en tegenstanders. De ‘Ford Nation’, zijn enthousiaste aanhang, bleef hem echter trouw. Toen hij op het roken van crack werd betrapt, verontschuldigde hij zich met een beroep op de beschonken toestand waarin hij zou hebben verkeerd.