Vijftien jaar lang stonden Iran en het Westen lijnrecht tegenover elkaar over het omstreden atoomprogramma van Teheran. De vrees bestond dat Teheran in het geheim aan de ontwikkeling van kernwapens werkte.

Na jaren onderhandelen werd er vorig jaar juni een akkoord bereikt over inperking van het Iraanse nucleaire programma. Afgelopen weekeinde stelde het Internationaal Atoombureau in Wenen vast dat Iran zich volledig aan de afspraken van het akkoord had gehouden. En dus werden de meeste sancties tegen de Islamitische Republiek opgeheven.

Dat betekent nog niet dat de zorgen om het (regionale) optreden van Iran daarmee voorbij zijn. De ontwikkeling van ballistische raketten door Iran is Amerika nog altijd een doorn in het oog. Niet voor niets stelde Washington direct nieuwe sancties in – juist vanwege dit raketprogramma.

Maar er is meer. Binnenslands heeft Iran een twijfelachtige reputatie op het gebied van mensenrechten, christenvervolging en executies. Bovendien mengt Teheran zich sinds jaar en dag in regionale conflicten om zijn sjiitische invloed uit te breiden. Recente voorbeelden zijn de steun aan de Huthirebellen in Jemen en de troepen van de Syrische president Bashar al-Assad.

Van oudere datum is de Iraanse steun aan de Libanese Hezbollahbeweging. Op die manier voerde Iran al talloze keren oorlog-op-afstand tegen aartsvijand Israël.

Nu de sancties zijn opgeheven zal Iran meer financiële armslag krijgen. De grote vraag is of Teheran die extra inkomsten zal aanwenden om zijn regionale aspiraties extra kracht bij te zetten waardoor de onrust in het Midden-Oosten nog verder wordt vergroot. Vooral Saudi-Arabië en Israël bekijken de comeback van Iran daarom met argusogen.

Om nog maar niet te spreken van de gevolgen voor de wereldeconomie. De herintrede van Iran op de oliemarkt zal de toch al historisch lage olieprijs verder laten dalen. Dat lijkt goed voor consumenten, maar tempert ook de toch al lage inflatie, die door economen als smeermiddel voor de economie wordt gezien.