Op Lesbos huurt hij een kamer bij een visserman die hij af en toe deelt met andere vrijwilligers die vluchtelingen helpen en nog geen plek hebben gevonden. Hij werkt voor de Zweedse organisatie Lighthouse Refugee Relief. Hij moet als veldcoördinator het kamp van deze organisatie in het noorden van Lesbos klaarmaken voor de winter, wifi installeren, contact houden met andere organisaties en beslissingen nemen over niet-medische kwesties. Lighthouse Refugee Relief werkt nauw samen met Disaster Medics, Artsen Zonder Grenzen en de Israëlische organisatie IsraAid.

Lighthouse Refugee Relief wil de vluchtelingen een warm onthaal bieden. „Elke dag arriveren er koude, geschrokken en kwetsbare mensen op de kust van Lesbos”, schrijft de organisatie op haar website. „Terwijl Europa de grenzen sluit, escaleert het geweld in het Midden-Oosten, Afghanistan en andere conflictgebieden in de wereld.”

In november vorig jaar arriveerde Daniël Munayer op Lesbos. Op de eerste dag van zijn verblijf kwamen 147 boten, met in totaal 7000 mensen, aan. Nu de EU een overeenkomst met Turkije heeft gesloten en het winter is geworden, is het aantal geslonken tot vijf tot twintig boten per dag. De boten zijn wel groter.

Hij helpt de vluchtelingen uit de boten. „In sommige gevallen beginnen de boten water te maken”, vertelt hij tijdens een kort verblijf in Jeruzalem. „Ik ging met een visser mee om iemand uit de zee te halen die uit een boot was gevallen. Hij leefde nog, maar zijn lichaamstemperatuur was gedaald tot 33 graden. Op een nacht sprong ik het water in om een boot die voor ons kamp arriveerde, te stabiliseren. Met de eerste grote golf werden er tien mensen tegen de rotsen geslagen. Het was chaotisch. Acht mensen waren bewusteloos, vijf waren er in shock en allemaal waren ze onderkoeld. Maar dankzij de samenwerking met de medische en niet-medische teams op het eiland kon iedereen worden gered.”

De oversteek van ongeveer 10 kilometer tussen Turkije en het Griekse Lesbos duurt ongeveer drie tot vier uur. „Tien kilometer is niet veel. Maar als een boot begint te zinken is een afstand van 1000 of zelfs 100 meter heel gevaarlijk. Er zijn doden gevallen. De gevaarlijkste plek om aan land te gaan is bij de vuurtoren. Deze staat daar om de rotsen en hoge golven te kunnen vermijden. Maar de vluchtelingen zien het licht en varen ernaartoe. Soms moeten we hen helemaal omhoogtrekken. Sommigen breken hun benen als ze aan land gaan.”

De vluchtelingen komen uit Syrië, Irak en Afghanistan. Maar er zijn ook Eritreeërs, Somaliërs en Iraniërs onder, en minderheden zoals Koerden, jezidi’s en christenen. „De vluchtelingen krijgen in het kamp droge kleren, eten, thee en soep. Ons kamp biedt onderdak aan 400 mensen. Generators zorgen voor warmte. Daarna gaan ze naar een doorgangskamp, waar ze worden geregistreerd. Dan boeken ze een veerboot naar Athene om hun weg te vervolgen. De meesten zeggen dat ze naar Duitsland of Scandinavië willen.”

Daniël heeft het Israëlische en het Britse burgerschap en studeerde in Amerika godsdienstfilosofie. Hij is van plan minstens tot het voorjaar op Lesbos te blijven. „De vluchtelingen die komen, vertellen dat er aan de Turkse zijde nog duizenden staan te wachten.

Mijn belangrijkste motief is mijn geloof. Ik geloof dat ik het onderwijs van de Heere Jezus zo in de praktijk breng. Mijn ouders zijn evangelicalen. Mijn vader heeft een Grieks-orthodoxe achtergrond en mijn moeder een anglicaanse. Hier zien we dat iedereen samenwerkt voor hetzelfde doel. De Grieks-orthodoxe priester werkt bijvoorbeeld samen met de evangelicalen.

Mijn tweede motief is dat mijn grootouders zelf vluchtelingen waren in de oorlog van 1948 (Onafhankelijkheidsoorlog, AM). Mijn grootvader uit Lod verliet zijn huis en vond onderdak in een ziekenhuis en in de Grieks-orthodoxe kerk. De familie van mijn grootmoeder en grootvader vluchtte naar Jordanië en Cyprus. Een derde reden om te helpen zijn de mensen zelf. Het zijn waardevolle, mooie mensen. Dat geeft je energie. Je ziet dat je een verschil maakt.”

Munayer kan de zorg in Europa over de komst van de grote aantallen vluchtelingen begrijpen. Toch vindt hij dat die geen reden moet zijn om hun komst te beletten. „Wat het gevaar van terreur betreft, IS is al in Europa. De militanten verlaten Europa om in Syrië te vechten. Als ze terugkeren, ja, dan kan ik mij de zorg in Europa voorstellen. Maar ik hoorde hier vreselijke verhalen van de vluchtelingen. Zij renden weg van het leven onder IS. IS hakte vingers aan beide handen af van een man die betrapt werd op roken. Hij moest iemand bij de autoriteiten omkopen om met een auto weg te kunnen. Dit is een kans om gastvrijheid te betonen aan mensen uit het Midden-Oosten. In deze crisis en slechte situatie is er kans goed te doen.”