Als we met z’n allen de auto als vervoersmiddel kiezen, blijven we op zondag onzichtbaar voor onze buren, voor onze plaatsgenoten, voor de wereld, schrijft ds. Zondag. „Dat is niet goed. De wereld mag door onze zichtbare kerkgang worden onderwezen op het gegeven dat de zondag de dag des Heeren is.”

Nagewezen

„Ja maar”, vervolgt de predikant dan, „we kunnen dan ook worden nagewezen en worden bespot… Als dat zo is, doet u belijdenis: „Dit is Gods dag en op deze dag wil ik mij stellen in de weg van de middelen en u en jij zouden dat ook moeten doen.” En is dat ook iets van het lijden dat de Heere Zijn kerk heeft beloofd? „In de wereld zult gij verdrukking hebben.” Dat is zelfs een belofte… Belijden is lijden!”

Kinderen

Het wandelen naar de kerk kan ook nog van een „heel praktische kant” worden bezien, besluit ds. Zondag zijn artikel. „Het is echt niet zo verkeerd voor onze kinderen als ze een flinke wandeling naar de kerk maken als afwisseling op het stilzitten in de kerk. Bovendien doen zich mogelijkheden voor om lopend naar de kerk te mediteren, de preek (met elkaar) te overdenken. Misschien wel zachtjes zingend: „Hoe zoet zijn mij Uw redenen geweest!” Geen honig kon ’t gehemelt’ beter smaken.”

Ds. Zondag besluit met zijn bijdrage een 17-delige artikelenserie in De Saambinder over ”Sabbatsrust op zondag”.