De tweede sonate van Robert Schumann uit 1851 is een laat werk van een vroege romanticus. De vioolsonate van Richard Strauss is een vroeg werk van een late romanticus. Wat de beide sonates verbindt is het orkestrale karakter: zowel de piano- als de vioolpartij is groots opgezet.

Schumann schreef deze vioolsonate enkele weken na zijn eerste. Hij vertrouwde een vriend toe dat hij een tweede had geschreven omdat de eerste hem niet beviel. Wat daarvan zij: wat een boeiend werk! Het zit vol prachtige motieven, is ritmisch gecompliceerd, en met name de levendige en virtuoze finale is een juweel. Schumanns latere werken zouden minder geïnspireerd zijn? Deze sonate bewijst het tegendeel.

De uit de kluiten gewassen vioolsonate van Strauss –zijn enige– wordt weinig uitgevoerd. De drie delen duren bij elkaar een halfuur. Bijzonder is het tweede, een ‘improvisatie’: vanuit een eenvoudig motief bouwt de componist een ingewikkeld spel van ritme en harmonie op. Toen hij aan dit deel schreef ontwaakte zijn liefde voor zijn latere vrouw, de sopraan Pauline de Ahna. Naar eigen zeggen heeft Strauss in deze sonate zijn gevoelens voor haar verklankt. Inui en Varvaresos voeren deze werken voortreffelijk uit. Ze gunnen elkaar de ruimte. Aan alles is te horen dat zij een gedeelde visie op de stukken hebben. Daardoor maken ze deze cd tot een feest. De opname is mooi, doorzichtig. Het boekje bevat iets te veel blabla van de heren zelf. Maar dat hoort erbij, geloof ik.