Normaal maakt zijn school helemaal niet zo veel uitstapjes, bekent Mijnders (1958). „Veel ouders kiezen juist voor de Rehoboth vanwege zijn traditionele inslag: duidelijke en christelijke normen en waarden, een sterke discipline en een klassikaal systeem, zonder rekenbel die om 10.00 uur leerlingen wegroept naar een andere klas. Wij vinden het belangrijk om de kinderen in de hectiek van 2015 rust te bieden.”

De bekende kinderboekenschrijver staat al 27 jaar aan het roer van de regioschool. De meeste leerlingen ervan komen uit de Gereformeerde Bondsgemeente van de Ridderkerkse Singelkerk. Mijnders: „In die kerk liggen ook de wortels van de school.”

Gift Groen van Prinsterer

De Vereniging voor Christelijk Basisonderwijs ontstond 150 jaar geleden in de tijd van de schoolstrijd. Als de piepjonge vereniging in 1865 adverteert om giften binnen te krijgen, arriveert er ook een envelop uit Den Haag: staatsman Groen van Prinsterer, voorvechter van bijzonder onderwijs, doneert 100 gulden, omgerekend nu ruim 1000 euro.

In de loop van de 20e eeuw plant de schoolvereniging vijf onderwijsinstellingen in Ridderkerk. Mijnders: „In elke nieuwe wijk kwam een school. Als laatste in Drievliet; daar heb ik jaren voor de klas gestaan.”

Inmiddels hebben vier gebouwen de deuren weer gesloten. Mijnders: „Drieënhalf jaar terug bleef deze oudste locatie als enige over.”

De krimp wijt hij vooral aan de sterke secularisering en de vergrijzing van Ridderkerk. „Verder speelt het hier vereiste minimumaantal van 170 leerlingen per school een rol. Hierdoor hebben wij de nodige fusies en uitbreidingen van dit gebouw achter de rug. Wij zitten hier nu met 350 leerlingen in 13 klassen.”

Het Ridderkerkse gemeentebestuur trekt zich de vergrijzing tegenwoordig meer aan, denkt Mijnders. „De prognoses zijn hierdoor weer positiever.”

Islamitisch

De schoolidentiteit is in de afgelopen 150 jaar dezelfde gebleven, stelt de schooldirecteur. Niettemin staat hij open voor iedereen. „Zo’n 80 procent van de leerlingen bezoekt ’s zondags erediensten. Van de andere leerlingen zijn de meesten onkerkelijk of islamitisch. De zinspreuk van onze schoolvereniging luidt niet voor niets: „Laat de kinderen tot Mij komen.” Toen ik als jong ventje hier op school zat, was die diversiteit er al: mijn beste vriendje had nooit een kerk vanbinnen gezien.”

De keuze voor een open school is bewust gemaakt, maar de Rehoboth hanteert hierbij duidelijke regels. Mijnders: „Aan alle ouders vertel ik hoe wij onze christelijke geloofsovertuiging invullen. Hun kinderen zijn welkom, mits zij zich hieraan aanpassen. Wij beginnen en eindigen de dag met gebed, leren de kinderen de oude psalmberijming aan en gebruiken de Herziene Statenvertaling, om maar wat te noemen.”

Niet sjoemelen

Door vooraf duidelijk te zijn, bewaart een school zich voor veel ellende, weet hij. „Je kunt niet sjoemelen met je identiteit. Ouders moeten een identiteitsformulier ondertekenen, en een verklaring dat hun kinderen aan bijvoorbeeld het bidden zullen deelnemen.”

Soms weigeren ouders hieraan te voldoen. „Zoals vorig jaar een moeder die haar vier Turkse kinderen hier wilde inschrijven.”

Een andere keer kwam een vader van een schoolgaand, onkerkelijk meisje met hem praten. „Hij zeilde graag op zondag, maar zijn dochter begon hier moeite mee te krijgen. Daar had hij geen zin in. Wij zijn hierdoor deze leerling kwijtgeraakt. Heel jammer. Maar wij hopen dat God wil zegenen wat ze hier heeft meegekregen.”

De schooldirecteur is zich terdege bewust van de risico’s van het door hem gekoesterde open toelatingsbeleid. „Met te veel onkerkelijke kinderen zou onze identiteit in het gedrang komen. Wij kunnen alleen missionaire school zijn zolang christelijke ouders ons hierin blijven steunen.”