De partijtop siddert bij het idee dat Corbyn de nieuwe aanvoerder zal zijn. Ongetwijfeld zou de koers van de partij een stuk linkser worden dan de gematigde periode sinds Tony Blair het roer overnam. Waar de voorzitter in spe voor staat laat zich alleen al afleiden uit enkele van zijn lidmaatschappen: organisatie voor socialistische campagnes, solidariteitsvereniging voor Palestina, Amnesty International, vereniging voor nucleaire ontmanteling en de Stop The War Coalition.

Wie nog twijfelt aan zijn politieke gezindheid kan er zijn pakket doelen op naslaan: openbare nutsbedrijven weer in overheidshanden, inclusief de spoorwegen, de mijnen weer openen, de ontduiking van de vennootschapsbelasting aanpakken, collegegeld afschaffen, internationale politiek voor de ontmanteling van kernwapens ontwikkelen en de bezuinigingen van het huidige kabinet-Cameron op de verzorgingsstaat terugdraaien. Hij heeft zijn politieke overtuiging trouwens niet van vreemden. Zijn ouders ontmoetten elkaar tijdens de Spaanse Burgeroorlog.

Reeds als jongeling werd hij lid van de lokale Labourpartij. Na zijn schooltijd deed hij eerst vrijwilligerswerk in Jamaica, daarna trad hij in dienst van meerdere vakbonden en werd lid van een regionale gezondheidsinspectie. Zijn politieke carrière begon in 1974 op lokaal niveau. Negen jaar later veroverde hij namens Labour een zetel in het parlement. Nog in 2015 werd hij als zodanig herkozen.

Als parlementslid raakte Corbyn landelijk bekend als radicale politicus. Hij gold en geldt als een notoire dwarsligger die bovendien niet vies is van provocerende uitspraken. Daarvan kwam er eentje onlangs bovendrijven. In 2011 zei hij in een interview met de Iraanse tv dat de dood van terroristenleider Osama bin Laden een tragedie kon worden genoemd, omdat de man was doodgeschoten en er geen poging was gedaan hem te arresteren en berechten. Wie stilletje hoopte dat dat Corbyn de kop zou kosten in de aanloop naar de voorzittersverkiezing had het fout. Zijn populariteit is groot en bleef onaangetast.