Houmin begon zijn carrière als fotograaf voor de overheid aan het begin van de jaren vijftig van de vorige eeuw. Al snel werd hij de fotograaf van Mao, een dagtaak die hij twaalf jaar lang vervulde. De foto’s waren vaak ontwapenend. Mao die met een brede lach tafeltennist, Mao met een iets te dik lichaam in een zwembroek op het strand, Mao die een knuffel krijgt van een huilende kunstenares nadat de zoon van de Chinese leider was gedood in de Koreaanse oorlog.

Volgens Houmin „klaagde Mao nooit over de foto’s” en kreeg hij „complete vrijheid in zijn werk”. Uiteindelijk viel Houmin uit de gratie en werd hij verbannen naar het platteland. Later verhuisde hij terug naar Peking, waar hij overleed.