Angela Merkel verraste vorige week donderdag de wereld toen ze met de Franse president Hollande naar Kiev reisde om over een vredesplan te praten. Ze had zich een paar dagen eerder –vanuit de Hongaarse hoofdstad Boedapest– tegen het Amerikaanse geluid gekeerd om wapens aan Kiev te gaan leveren. Misschien dacht ze wel: nu moet ik snel zijn, anders zijn de Amerikanen me te glad af, want Washington houdt niet van Europeanen die lang nadenken. En dat besluit betekende een weekje overuren voor de bemanning van het Berlijnse regeringsvliegtuig.

Sommige van haar bestemmingen waren al lang tevoren vastgelegd. De veiligheidsconferentie in München wordt immers elk jaar in een weekend in februari gehouden, en ook de bezoeken aan de Verenigde Staten en Canada stonden al langer in de agenda. Maar door de actualiteit kregen ze vanzelf het stempel Oekraïne.

Waar ze overal heeft geslapen in de afgelopen week –indien ze al heeft geslapen– is niet bekend. Maar we kunnen wel vaststellen dat haar assistent die elke ochtend haar kapsel verzorgt, met haar is meegegaan.

Al eeuwenlang sturen regeringsleiders eerst hun gezanten op pad, voordat ze zich zelf in een wespennest steken. Merkel wist echter dat allerhande boodschappers in Moskou en Kiev weinig meer konden betekenen. Het was dus ”Chefsache” geworden.

Er zijn mensen die zeggen dat dit type diplomatie ouderwets is en door de leiders van de Europese Unie moet worden gedaan. Maar als Merkel en Hollande in de afgelopen week één ding hebben laten zien, is het dit: de buitenlandse politiek doen de (grote) EU-lidstaten voorlopig liever toch maar zelf.