Dictator Kim Jong Un was tientallen dagen uit het zicht verdwenen om dan ineens, steunend op een stok, tevoorschijn te komen. Wat betekent dát? Niets. Of juist van alles, want in het potdichte Noord-Korea kunnen achter de meest subtiele aanwijzingen dramatische ontwikkelingen schuilgaan.

In een land dat ooit door een kenner ”cinemaland” werd genoemd –zo’n beetje alles wordt er in scène gezet– kan een vertoning zomaar een schijnvertoning zijn.

En daarom was het de afgelopen weken bijkans wereldnieuws: ”Kim Jong Un blijkt mank te lopen”, en een tijdje later: ”Kim met stok weer in het openbaar verschenen”. Gisteren werd gemeld dat de dictator „zonder stok” was gesignaleerd. Was er bij Kim echt een cyste aan zijn enkel verwijderd – zoals welingelichte kringen in Japan en Zuid-Korea meldden? Of wankelde Kim niet enkel op zijn benen, maar ook als alleenheerser?

Opmerkelijk was het wel, Kim Jong Uns afwezigheid in het publieke domein, want als er iets is waar deze dertiger van houdt, dan zijn het publieke optredens. Daarin is hij ook heel anders dan zijn overleden vader Kim Jong Il (die hij drie jaar geleden opvolgde), die nogal mensenschuw was. „Kim Jong Un is bezig zichzelf onsterfelijk te maken”, aldus een prominent lid van de Arbeiderspartij van Noord-Korea die vorig jaar naar het zuiden overliep. Niet alleen de vele werkbezoeken moeten daaraan bijdragen, ook door hem geïnitieerde bouwprojecten zijn daarvoor.

Zo verrezen er onder Kim super-de-luxe appartementen in de hoofdstad Pyongyang en –in lijn met zijn eigen liefhebberijen (Kim zou dol zijn op pretparken)– het Munsu Water Park, het skiresort Masikryeong en de paardrijclub Mirim. Ook tal van nieuwe Speciale Economische Zones (SEZ’s), waar buitenlandse bedrijven naartoe worden gelokt met belasting- en andere voordeeltjes, zouden Kims naam voorgoed onvergetelijk moeten maken.

In dat licht moet ook Kims eerste publieke optreden-zonder-stok worden gezien. De gelégenheid was opmerkelijk: een ”militaireleidingbijeenkomst” van hoge legercommandanten en „instructeurs politieke ideologie” (leraren indoctrinatielessen). Daarvan zijn er in de hele Noord-Koreaanse geschiedenis slechts twee eerder geweest: in 1953 en in 2006. De derde (deze week) was voor waarnemers een teken dat Kim zijn greep op het machtigste orgaan in het land, het leger, wil verstevigen.

Dát Kim stevig in het zadel zit, zou ook blijken uit het gemak waarmee het regime momenteel over „vermeende” schendingen van mensenrechten praat met buitenlandse partijen. Daar zou achter schuilgaan dat Kim wil voorkomen vanwege die schendingen een keer voor het VN-Strafhof in Den Haag te worden gedaagd, iets wat zomaar kan gebeuren nu de Verenigde Naties eerder dit jaar een belastend rapport hebben opgesteld over mensenrechtenschendingen in zijn land.

Hoe houd je een VN-resolutie tegen die je publiekelijk tot wrede dictator maakt? Door mogelijke instemmers met zo’n resolutie –Europa, Rusland Japan en Zuid-Korea– te paaien met zoete woorden.

Er is nog iets: de relatie met buurman China (tevens belangrijkste bondgenoot) is aan het verkillen. Dat Kim Jong Un na zijn aantreden nog niet officieel te gast is geweest in Peking is daarvan een signaal.

Wat doe je dan om uit een dreigend isolement te blijven? Amerika blijft de grote tegenstander, dus rest toenadering tot onder meer Europa. Het bericht in een Zuid-Koreaanse krant dat „Kim door een chirurg uit Europa aan zijn enkel is geopereerd” past in dit scenario van toenadering.

Blijken dat gestrompel en die stok van Kim tóch meer in te houden dan enkel fysiek ongemak.