De nog tamelijk onbeschreven Jokowi staat voor een frisse wind. De gematigde moslim is broodmager, geen groot spreker, benaderbaar voor gewone mensen en waarschijnlijk juist daardoor populair. De Javaan is de zoon van een timmerman en was zelf meubelhandelaar, voordat hij in 2005 burgemeester werd van de stad Solo op Java. In tegenstelling tot de vele corrupte politici in de Nederlandse oud-kolonie heeft Jokowi een ‘schoon’ imago.

De afgelopen jaren was hij een sensatie als gouverneur van Jakarta. In hemdsmouwen en op slippers trok de fan van hardrockband Metallica als een wervelwind door de miljoenenstad. De nietsvermoedende toerist zou Jokowi voor een taxichauffeur kunnen houden. Onaangekondigd overviel hij zijn ambtenaren: zijn de dijken hoog genoeg, wordt het vuilnis opgehaald?

Maar ondanks zijn populariteit slonk Jokowi’s voorsprong in de peilingen. Hij was het doelwit van een door zijn tegenstanders gefinancierde lastercampagne. Jokowi is een gematigd moslim, maar werd weggezet als christen van Chinese afkomst: geen aanbeveling in het land met de grootste moslimbevolking in de wereld. Om te bewijzen dat hij echt een moslim is, is Jokowi zelfs op bedevaart naar Mekka gegaan.

Jokowi kreeg uiteindelijk ruim 53 procent van de stemmen. Zijn rivaal stapte nog naar het constitutioneel hof om de uitslag aan te vechten, omdat er volgens hem fraude was gepleegd. Maar het hof gaf hem ongelijk.

Na 10 jaar volgt de ‘Indonesische Obama’ president Susilo Bambang Yudhoyono op. Yudhoyono heeft stabiliteit gebracht, maar hij heeft corruptie, mensenrechtenschendingen en vele praktische problemen van alledag niet voortvarend aangepakt. Veel Indonesiërs hopen dat ‘Jokowi’ in de op twee na grootste democratie van de wereld voor een ommekeer kan zorgen. Bij zijn aantreden pleitte hij voor eenheid en riep hij de Indonesiërs op met z’n allen „te werken en te werken”.